vrijdag 29 oktober 2010

Klimgeit

"Kom op Kyrah, het is prachtig weer, we laten de boel de boel en gaan nog een keer een lange wandeling maken". Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Dus de koffers werden in de steek gelaten en wij nog weer een keer lekker op pad.

Baasje had een verrassing voor mij. Ze weet dat ik van klimmen hou, dus nam ze een andere route.
We kwamen bij een hele gave rotspartij. Dat bleek een water-val te zijn. Maar i.v.m. de droogte deze zomer, stond hij nog steeds droog.




Dat was nog eens een uitdaging. Super.
Terwijl het baasje nog aan het klimmen was, had ik de hoogte al 2 keer bedwongen.



"Kom op baasje, vanaf hier heb je een prachtig uitzicht".
Dat wordt weer wennen in Nederland, alles plat grrrrrrr.

woensdag 27 oktober 2010

Tampete

Dat was wat maandagmiddag en avond. We hadden hier een tampete, ofwel verschrikkelijke storm. En omdat wij boven op de berg wonen, vangt ons huis de volle laag. Maar baasje zegt altijd: "Kyrah het huis staat al meer dan 100 jaar boven op de berg, dus is het hartstikke solide en hoef je niet bang te zijn".
Ik was niet bang hoor, maar het was wel verschrikkelijk lastig. Elke keer viel de stroom uit en moest het baasje weer met een zaklantaarn en kaarsjes de weg naar de garage verlichten, want daar zit de hoofd-schakelaar.
Gisteren hebben we de schade geïnspecteerd en die bleef gelukkig beperkt tot 3 kapotte dakpannen en de schotel die helemaal verdraaid was. Maar inmiddels is alles weer gerepareerd, dus tijd voor onze wandeling.





De schade in het bos was aanzienlijk groter, want overal lagen de bomen op het pad.




Dan maar kruipdoor, sluipdoor  door het struikgewas.


Daar wordt onze weg versperd door een antieke auto en allerlei olievaten.
Het leek wel een poubelle ofwel vuilnisbelt.
Onze poubelle is met de storm weggewaaid, in geen velden of wegen meer te bekennen.




Maar na veel gezoek, kwamen we eindelijk bij een rotspartij.


Terwijl het baasje naar boven klauterde (de oude dag begint haar parten te spelen), keek ik alvast naar onze wandelroute.

Om tot de ontdekking te komen, dat er al weer een boom op onze route lag. Uiteindelijk waren we na 2 uur thuis, bedekt met takjes, gras-sprieten en weet ik wat voor insecten.
Maar het was wel gaaf hoor.



En volgens het baasje voorlopig de laatste lange wandeling in la douce France, want zaterdag gaan we weer naar Nederland.
Dat wordt weer in het gareel lopen, zucht!

zondag 24 oktober 2010

Triestig

Het is hier vandaag maar een grijze boel, mistig, regen, dus saai. Gelukkig kan ik me erg goed vermaken met van alles rondom ons huis.
B.v. vogels tellen die overvliegen en zich gereed maken voor de lange reis naar het zuiden.
Je hebt ze in alle maten en soorten.
En soms kwetteren ze, dat je horen en zien vergaat.

Of gewoon in de modder krabben en druppels opvangen. Is ook wel leuk. Maar het liefst zou ik ook meedoen met het spelletje dat baasje met voisin George en voisine Madeleine doet.
Schijfjes schui-ven, lijkt me helemaal gewel-dig.

Het is een spel dat ze in la douce France niet kennen. Maar het is een succes, want een lol dat ze hebben. Nu willen jullie natuurlijk weten wat ze aan het doen zijn!

                   SJOELEN!!!!!!!


woensdag 20 oktober 2010

Faire gréve ofwel staken


Het wordt tijd dat ik weer eens een blafje maak met de mademoiselles. We hebben elkaar allang niet meer gesproken.

"Bonjour made-moiselles, ca va?"."Merci, trés bien", loeit Fleur. "Heb je gisteren de krant gelezen?", vraagt ze.
"Ikke niet, maar mijn baasje wel, en die las hardop voor dat de Fran-sen weer eens gingen staken".


"Wij gaan vandaag ook en gréve", loeit ze. "Wat loei je?, gaan jullie staken?" "Dat durven jullie niet", blaf ik. "En waarom zou je gaan staken?'
"Wij zijn dat getrek aan onze uiers helemaal zat". "Tweemaal daags zit Claude aan onze uiers te friemelen". "Wij mademoiselles kuieren vandaag naar Brussel, wij willen onze rechten", loeit Fleur.
Alsook Mimette, Yvette, Claudette, iedereen loeit met haar mee.
Baasje en ik vervolgen onze weg, ik nog steeds hartstikke verbaast. Maar eerst zien en dan geloven, denk ik.

Amper thuis aangekomen, hoor ik een hoop kabaal buiten, dat horen en zien je vergaat.
Ik kijk naar buiten en wat zie ik, de mademoiselles op weg naar Brussel. Deksels, wat een lef hebben die meiden.



Maar ik zie dat Wodka ook meeloopt. Die hoeft toch niet en gréve, die heeft een luizenleven daar.
"Wodka, waarom ga jij staken?", blaf ik.
"Uit solidariteit", keft ze terug.
"Wel heb ik ooit, wat een avontuur voor die dorpse  bewoners", denk ik.

 Nog geen 10 minuten later, kijk ik opnieuw uit het raam en wat schetst mijn verbazing.
Faire gréve was van korte duur. De made-moiselles huppelen heel volgzaam achter Claude aan.
Die is ze achterna gegaan met iets lekkers in de emmer.


En net als ik, voor een brokje doen ze alles. Graaahaahaaa.

maandag 18 oktober 2010

Verzamelwoede

We hebben visite uit Nederland, dus wordt er weer een lange wandeltocht ondernomen. Hartstikke leuk met ome Jan en tante Sini op pad.

Maar dat was niet alleen wandelen, welnee, er moest van alles ver-zameld worden.
En dat begon al met de tamme kastanjes.
Ze hadden de kastanjejam van het baasje geproefd en dat smaakte naar meer.


En er lagen wel duizenden van die stekelige dingen.
Dus dat duurde en duurde, ze konden er niet genoeg van krijgen. "Ooh Jan, kijk eens daar ligt nog zo'n mooie kastanjebruine vrucht", zei tante Sini.
Allez mensen, schiet eens op, ik ben hier om te wandelen.
Eindelijk al die stekelige dingen bij oom Jan in de rugzak en vervolgens onze weg vervolgt.
Na 2 uur heerlijk gewandeld te hebben, komen we in het dorp en volgens mijn gevoelige neus, wordt daar iets heerlijks gedistilleerd. Grrrrrdorie dat het niet zo is. Onze vriendin Yvette staat daar met haar man Alain met hun Lambic.

Ja fans, ik hoor jullie hersens kraken, wat is een lambic. Nou een lambic is een machine die van het fruit alcohol maakt. Geen gewone alcohol, nee het ruikt naar spiritus met een percentage van 45%.


Zucht, jullie snappen het al.
"Bonjour Kyrah, ca va", zegt Yvette, "heb je je vrienden meegebracht". "Die willen na-tuurlijk vast wel iets proeven van dat heerlijke nat".




Ik zag ome Jan en tante Sini heftig knikken en het baasje is ook niet vies van een borreltje.
Dus allemaal iets geproefd uit een minuscuul glaasje en toen fans, sloegen bij hun de vlammen uit. Grhahaaaah, net goed. Maar het had als voordeel, dat we moeiteloos de volgende berg beklommen.
Gelukkig.

Baasje zag opeens de omgeving nog scherper. Want haar oog viel op 2 fantastische coulemelle, ofwel eetbare padde-stoelen. Gelukkig waren oom Jan en tante Sini niet te beroerd om die ook mee te nemen.


Ik zag ze al watertanden bij het vooruitzicht van een lekkere omelet.

Thuisgekomen werd alles op tafel uitgestald en toen zag ik mijn kans schoon.
Want wat zag mijn oog: Oui, druiven en daar ben ik gek op. Dus voordat ze mij in mijn nekvel konden grijpen, had ik een tros druiven


(geplukt in de tuin van de pastoor) van de tafel gegrist en ben ik lekker in mijn hoekje gaan liggen.
Grrraaaahhhaaaahaaa.

zaterdag 16 oktober 2010

bloemetjes

"Kyrah, kom plasje doen". Oh nee hé. Ik heb helemaal geen zin om naar buiten te gaan. Elke keer weer, als het mij niet uit komt. Het baasje: "Kyrah, plasje doen". Het baasje gaat niet naar buiten.



In onze hal is een deur en daar staat op: SALLE DE BAIN. Daar gaat het baasje altijd naar toe.
En ook alle mensen die bij ons op visite komen en hoge nood hebben.


Vervolgens komen ze met een heel blij gezicht naar buiten.



Zelf maar even polshoogte nemen. Baasje is toch niet in de buurt.
Nu begrijp ik, waarom iedereen zo blij naar buiten komt.
Er zit een bloemetje in die plasplaats van het baasje.


Niks niet buiten het gras nat maken, grrrrdorie, al die mensen begieten hier de bloemetjes.
Dat wil ik ook.
Ik ga maar eens even een hartig woordje met het baasje blaffen.
Grrrrrrrrr.

woensdag 13 oktober 2010

Voisine Madeleine

Oeeeeehooooeeee. Ik spits mijn mooie rechtopstaande oren. Ik hoor iemand roepen aan de voorkant van ons huis. Oehoeeeeee, ja hoor volgens mij komt voisine Madeleine eraan.
En dat vind ik zo gezellig, ze is heel erg lief. En ze kan ook al een beetje Nederlands. Want als ik tegen haar opspring (mag ik niet), zegt ze tegenwoordig: "foei Kyrah, foei".
En ze brengt elke weer lekkere dingen mee. Baasje was gisteren een beetje pissed of, want ik had de druiven die Madeleine had meegebracht allemaal opgegeten. Heeeeeeerlijk. Dit keer heeft ze wortelen en tomaten bij zich. Daar vind ik niks aan. Maar ik ga wel even met haar blaffen.



"Bonjour Madeleine", zo even een lekkere smakkerd, links, rechts en weer links.
(hier kussen ze ook 3 keer).
"Bonjour Kyrah, ca va?" "Wat heb je vandaag gedaan met je baasje?"




"We zijn naar een grote markt geweest". "Baasje vindt dat ik te weinig onder de mensen kom". "Dus nu het niet meer zo warm is gaan we alle markten langs". "Was wel gezellig hoor, maar ik vond het wel vermoeiend, moest elke keer afliggen".
"En nog wel bij een kraam met allemaal worsten, grrrrrrr".
"Maar volgens mij was het baasje wel tevreden, want ik kreeg ook een stukje worst, wel minuscuul hoor". "Zo'n ietsiepietse grrrr. iets voor een holle kies".


"Maar dat is trés bien", zegt Madeleine. "Als je over een paar weken weer naar Pays Bas gaat, wordt je tenminste niet bang van al die mensen".
"Maar Kyrah, ik moet weer naar mijn barak, want George komt zo thuis, en ik moet nog eten koken".
Zucht, ze is altijd druk, druk, druk.



"Goed hoor Madeleine", doe je George de groeten van mij?". 
"En misschien kun je de volgende keer weer druiven meebrengen, want die vind ik zo lekker."
"Ja maar die waren voor je baasje en niet voor jou".



Grrrrrrrrr. potjandorie, moet ik George maar even lief aankijken.





maandag 11 oktober 2010

Nieuwe vriend

Voor de verandering regende het vandaag bij ons. Maar ook dan is er van alles te beleven in het bos.
Dus het baasje de regenjas en de laarzen aan en ik mijn waterdichte vacht even lekker opgeschud en daar gingen we.
Lekker modderen door het bos. Maar opeens slaakt het baasje een bloedstollende gil.


"Kyrah, pas op". "Je trapt bijna op een vuur-salamander".
Ik blaf verbaast naar het baasje. "Woef, waf, vuursalamander, waar dan?"
"Naast je voorpoot, suffie", zegt het baasje inmiddels gekalmeerd.


Ik kijk naar beneden en inderdaad daar ligt iets.
Zwart met geel gestreept. Het lijkt grrrrdorie wel een plastic beest.
Dat wil ik toch wel even van dichtbij bestuderen. Het blijft doodstil liggen. Is wel zo handig.


Opeens begint het te slizzen: "niet te dicht bij me komen, want mijn vel is bedekt met een giftige huidslijm".
Ik bevries ter plekke. Grrrrr dat is wel een beetje eng.
"Ikkkkke doe echt niets hoor", blaf ik zachtjes.



"oké, ik heb al gehoord dat jij Kyrah heet, mijn naam is Parcival". "Normaal verstop ik mij overdag, alleen als het regent, wil ik nog wel eens uit mijn schuilplaats komen". "Maar ik heb jou en jouw baasje al heel vaak gezien", slist het beestje.
"Ik heb nog nooit zo iemand als jou gezien Parcival", blaf ik zachtjes.
"Wij zijn ook een uitstervend ras", "maar we kunnen wel heel oud worden, als onze vijanden ons met rust laten", slist Parcival.
"Hoe oud ben je dan Parcival?", blaf ik zachtjes.
 "Ik, ik ben al 27 jaar, maar ik hoop dat ik zo oud als mijn moeder wordt. Die was nl. 51 jaar".
"Maar ik ga nu weg, want Solange, mijn vrouw heeft het eten klaar".
"Wat ga je eten dan?, blaf ik zachtjes.
"Gemarineerde naaktslak, mijn lievelingskostje", en langzaam schuifelt hij naar de dichtstbijzijnde steen mij verbaast achterlaten.
Gatsie, naaktslakken, geef mijn portie maar aan Fikkie.

zondag 10 oktober 2010

Mariage ofwel bruiloft

Dat was wat dit weekend. Ik voelde me zwaar in de steek gelaten. Baasje moest zo nodig een bruiloftsreportage maken van Deborah en Jean Francois.
"Kyrah", zegt ze tegen mij: "ik ga weg, maar ik heb een babysit voor je geregeld".
Een babysit, ik ben al 10 maanden hoor, dacht ik.
Maar goed, achteraf viel het allemaal reuze mee. Mijn babysitters waren voisin George en voisine Madeleine. En die zijn verschrikkelijk gentil. (heel lief) En ik kreeg een reuzenbot om op te knabbelen.
Oké baasje, als je dan zo nodig moet, ga maar.
Maar ik ben blij dat vandaag weer een gewone dag was.

En dit zijn dan de jonggehuwden: Deborah en Jean Francois



donderdag 7 oktober 2010

De brief






Bonjour Kyrah, mon amie, ca va?
Fijn dat je mij weer komt opzoeken.
En heeft je baasje een brief voor mij aan Sinterklaas geschreven?


Natuurlijk heeft mijn baasje een brief geschreven. Ik heb haar heel lief aangekeken, vervolgens haar gezicht belebberd en toen ging de rest vanzelf.




Oh Kyrah, mon dieu, dat is formidable.
S`il vous plait, wil je de brief voorlezen. 
Ik ben erg curieus. 


Oké Marigold, rustig maar.
Ben je er klaar voor?, dan ga ik nu beginnen.
Even kijken, oh ja ...........







Lieve Sinterklaas,

Mijn naam is Marigold en ik woon in la douce France. Ik ben een volbloed schimmel en 12 jaar oud. Wanneer ik tijdens de wintermaanden met mijn maatjes op stal sta, kijken we altijd vol bewondering naar de uitzending op tv. van uw intocht op 5 december in Nederland. Ik en ook mijn stalgenoten zijn grote fans van uw paard Americo.
Wat er ook gebeurt tijdens de intocht, hij blijft rustig.
Al mijn vrienden vinden dat ik als 2 druppels water lijk op uw paard.
Ik zou het trés geweldig vinden als ik bij u op audiëntie mag komen en kennis mag maken met Americo.
U kunt de post opsturen naar mijn vriendin Kyrah. Die leest mij uw brief dan wel voor.
Mes Amitiës,

Marigold.


Kyrah, mon amie, merci, merci, merci. Hi,hi,hi,hiiiiiieiieiei
Waf, woef,waf, ja hoor het is  goed, nu maar afwachten of Sinterklaas een brief terugstuurt.
Ik laat het je wel weten, woef,woef, waf......


woensdag 6 oktober 2010

Americo

Komen we vanmorgen uit het bos, staat daar midden op het weggetje een stralend wit paard. Beetje knabbelen links, beetje knabbelen rechts. Volkomen op haar gemak en niet bewust van het gevaar waarin ze verkeert.
"Jeetje Kyrah", zegt het baasje; "wat krijgen we nu?  "Maar dat is gevaarlijk, een paard zo midden op de weg".
Dus het baasje en ik heel behoedzaam naar die langbenige schoonheid. Die bleef heel rustig knabbelen aan de klaver en liet zelfs toe dat het baasje haar aaide. "Volgens mij Kyrah, is het Marigold van Russet, dan is ze toch wel heel ver uit de buurt". "Weet je wat, ik neem jouw halsband als riem en dan nemen we haar gewoon mee". "Het is immers een hartstikke lief peerd".
"En dan loop jij er achteraan en als ze vervelend doet, moet je maar een keer blaffen".
Dat laatste liet ik me geen twee keer zeggen en al blaffend liepen we in optocht toch zeker een kwartier lang naar ons huis. "Ik zet haar in de wei van voisin George, want die heeft een cloture met schrikdraad", zegt het baasje.  En zonder al teveel problemen laat Marigold zich heel gewillig opsluiten in de wei.



En is het tijd voor een gesprek onder vier ogen.
"Wat deed je daar toch midden op straat?", vraag ik haar.
"Je had wel onder een auto kunnen belanden".
"Ik wil zo graag het paard van Sinterklaas worden". "Volgens mij is Americo al heel oud".
"En omdat het bijna 5 december is, had ik nog een aantal weken om naar Spanje te wandelen".


"Maar jij en je baasje moesten mij zo nodig weer in de wei opsluiten".
En vervolgens kijkt ze mij heel droevig aan en begint ze hevig te hinnikhuilen.




Daar kan ik dus helemaal niet tegen.
"Weet je wat Marigold, ik vraag het baasje of ze een brief wil schrijven aan Sinterklaas of je een keertje op audiëntie mag komen".


"Oh Kyrah, wil je dat doen, dat vind ik hartstikke lief van je".
Gelukkig Marigold is weer de oude.
Dus tijd om te verdwijnen en het baasje op te zoeken. Want wat je belooft moet je doen, toch?


dinsdag 5 oktober 2010

Zomaar wandelen



En dan is het opeens herfst.
Als het baasje en ik nu door het bos wandelen begint alles oranje en rood te kleuren.
En overal liggen bladeren.





Natuurlijk moet je dan een rustpauze inlassen en genieten van het mooie uitzicht.




Het liefst doe ik dat genieten op grote hoogte, want ik wil graag alles overzien.
En waar het baasje en ik dan van genieten?????


Van ons dorpje dus!!!!!!


maandag 4 oktober 2010

Werelddierendag

Vandaag is het 4 oktober en dan hebben alle dieren feest, net zo iets als vader- en moederdag.
Dus toen ik vanmorgen wakker werd, was ik heel benieuwd wat het baasje voor mij georganiseerd had.
Eerst natuurlijk onze ochtendwandeling door het bos en toen werd de tafel gedekt.


Het water liep mij in de bek. Op een blauw bord lag een compositie van bief tartaar, een rauw ei van een scharrelkip en als garnering 3 van mijn lievelings-snoepjes.
SSllluuurrrrpppp.





Dat is toch zeker een Michelin-ster waard of niet fans.
Maar dit eet ik toch lekker helemaal alleen op.


Smak, smak, smikkel, brrrrr, even tussendoor een lekkere grote boer, smak, smikkel euurh.
Dit is de beste dierendag die ik ooit heb meegemaakt.
Nou ja, het was ook mijn eerste,
grhahaaahh

Stekels

Ik ben gek op fruit. Druiven, perziken, pruimen, kersen, je kunt het zo gek niet noemen of ik eet het.
Maar vandaag kwam ik tijdens onze wandeling iets tegen, wat er wel heel raar uitzag nl.


tamme kastanjes. Voisine Madeleine had het baasje al verteld dat ze bijna rijp waren voor het maken van confiture. "Kastanjejam", zei het baasje; "daar heb ik nog nooit van gehoord".


Nu blijkt de tamme kastanje hier in de Ardeche echter voor van alles en nog wat gebruikt te worden.


Tijd dus om zo'n vrucht eens van dichtbij te inspecteren.
Toevallig viel er net zo'n ding van de boom.
"Au, grrrrdorie, dat prikt". "Dat zijn ja allemaal stekels".



"Hoe krijg je zo'n ding toch open?"
"Weet je wat, ik neem hem mee om hem thuis is even goed te bekijken".

vrijdag 1 oktober 2010

Communicatie

In la douce France valt  de elektriciteit nog wel eens uit.. Heel vaak slaan de zekeringen door, omdat er ergens weer een lijn op de grond hangt. Daar werden wij dus vanmorgen mee geconfronteerd.
En dan heb je dus een communicatieprobleem.

"Dat wordt vandaag geen skype Kyrah", zegt het baasje. "Ik heb heus wel gezien dat je met Oesja aan het praten was".
Grrrrdorie, wat nu, hangt me nog een straf boven de kop?
Gelukkig, ze was veel te druk met het bedenken van een oplossing.
"Ik moet toch echt een boodschap aan Yvette sturen, dat ik wel mee ga wandelen", zegt het baasje. "Hoe kan ik dat oplossen?"



"Weet je wat Kyrah, we gaan het doen zoals de indianen het vroeger deden, we gaan een fikkie stoken".
Nou ik ben benieuwd, hoe ze dat wil doen.

Er werd van alles verzameld, laurierblad, buxus, gedroogd gras, en nog veel meer waar ik de naam niet van weet.
En toen de vlam erin en voordat we het wisten, zagen we geen poot meer voor de ogen, roken dat het deed.
Dat wordt vast ruzie met de voisin, want het waaide allemaal zijn kant op.
Ja hoor, daar kwam George al aan. Maar George is niet boos te krijgen. "Bonjour Giny, ca va?" "Ja George, ca va, heb ik geen prachtig vuur?" Oui, maar heb je wel een permis de bruler?"
"Een vergunning?", zegt het baasje, "non die heb ik niet".
"Oh la, la, dan maar toute suite (heel snel) uitmaken, anders komt de pompier", zegt George.


"Dan moeten we maar toute suite de boodschap naar Yvette sturen", zegt het baasje.
En daar gaan de wolkjes de lucht in, Yv......... enz. enz.
Grrdorie, het lukt ook nog. Uit het dorp stijgen ook wolkjes op. Boodschap begrepen, over en uit.
Ja, mijn baasje is niet voor een gat te vangen, grhahaha.