IJskoude ontmoeting

Had ik toch tijdens een van mijn vele wandelingen, een ontmoeting met wel een heel vreemd persoon.
Een manneke van sneeuw, met gras op zijn hoofd als haar.
Toen ik er langsliep begon hij ook nog te praten. Hoewel, praten, het was meer kuchen.


"Hallo, uch, uch, uch, heb je misschien nog een sjaal voor mij? Ze hebben vergeten mij een sjaal, uch, uch, kuch om te doen. Dat gaat ten koste van mijn levensduur".
Ik kijk het manneke verbaasd aan:" levensduur?".
"Ja suffie, uch, kuch, kuch, ik ben een sneeuwpop, heb je daar nog nooit van gehoord?"
"Nee", blaf ik verbaasd, "daar heb ik inderdaad nog nooit van gehoord. Daar wil ik wel wat meer over weten".
"Nou, als er heel veel sneeuw ligt en deze, uch, uch, plakt ook nog heel goed, kuch, dan rolt men 2 ballen, hatsjie, die zet men op elkaar, uch, uch, en met wat atributen erop zoals gras, wortel en een sjaal, heb je een sneeuwpop".
"Oh;" blaf ik; "maar waarom wil je dan een sjaal?" "Kuch, uch, uch, die houdt de zonnestralen tegen, zodat ik, uch, uch niet zo gauw een waterplasje wordt".
"Ah joh, het blijft nog heel lang ijskoud, jij staat nog wel even in de sneeuw" en weg ben ik.
Een waterplasje, grahaaha.

Balen

Ging vanmiddag bij ons de bel, hoor ik bij het opengaan van de deur de stemmen van....... de tweeling.
Heerlijk!, dat wordt weer spelen in de sneeuw. Dus ik vol in de startblokken. Maar nee hoor, ik werd enthousiast begroet, dat nog wel, maar toen was het gelijk:
"Zal ik het spel vast op tafel leggen?" Spel, welk spel, dacht ik, we gaan toch wandelen. Ik zag Bente echter een grote doos tevoorschijn halen en toen werden er allerlei gekleurde kaartjes op tafel gelegd.
En echt waar fans, het duurde maar even, toen was het baasje, tante Lucy, Bente en Joran helemaal verdiept in die domme kaartjes. Het was een gegil, en een gelach (er werd zelfs gevloekt yuzyzyzyzi) en ik telde helemaal niet meer mee.

En toen ik even bij Joran wilde meekijken, werd ik gelijk weer op mijn plaats gezet. Nou, was ik toch wel heel erg gekrenkt. Volgens mij moeten ze gewoon naar een of andere afkickkliniek. 5 uur achter elkaar zo'n dom spelletje doen. Dat is toch een verslaving of niet? grrrrrrrrrr!

Vast!

Met kerst heb ik weer eens gewandeld met de tweeling Bente en Joran. Dat heb ik geweten grrrrrrrr. Ik had niet door dat er zo'n dik pak sneeuw lag.
Dus wandel ik heel argeloos over de sneeuw, zak ik toch aan mijn buik in die witte sneeuw.



Dat was misschien niet zo erg, maar dat Bente mij, ja mij fans, vervolgens uitlacht, dat vond ik zo gemeen grrrrrrrrrr.
Ik kon geen kant meer op, ik zat helemaal vast, ging nog net niet kopje onder.

Toen ik met veel pijn en moeite mezelf had bevrijd uit die sneeuwmassa (niemand die de helpende hand uitsteekt grrrrrr), heb ik nog heerlijk gespeeld met de tweeling.
En dat was wel heel gaaf. grhaahaha.

Merry Christmas

Dag fans, baasje en ik hebben speciaal voor jullie een kerstdansje ingestudeerd. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Woef, woef. Wij wensen jullie allemaal een gelukkig kerstfeest en niet teveel schransen hoor! Grahaha

Sneeuw, sneeuw, sneeuw

Die sneeuw het is me wat. Had het baasje haar koffer en mijn brokjes ingepakt, gaat ons reisje naar la douce France niet door. Heel Europa zucht onder een dik pak sneeuw en overal gestrande reizigers.
En daar had het baasje en ook tante Lucy geen zin in.
Dus fans, wordt het kerst vieren in Nederland.
Heeft ook wel wat en het baasje heeft beloofd dat ik haar mag helpen met het ver- sieren van de kerst- boom. Grahaha.

Zielig

Vanmorgen vond ik mezelf wel even zielig hoor. Moest ik met het baasje naar de dierenarts. Vorige week had ik te uitbundig gespeeld met een vreemde hond, die elke keer met zijn poten in mijn ogen zat.
Gevolg: ontstoken ogen.

Bij de dokter aangekomen, moest er eerst gekeken worden of ze niet beschadigd waren. En daarvoor gebruikte hij een heel raar middeltje, waardoor mijn ogen helemaal groen werden.
Maar gelukkig bleek het alleen maar (nou ja) ontsteking te zijn en moet ik 3x per dag gedruppeld worden.
Toen waren we nog niet klaar, want ik hoorde het baasje iets mompelen over  mijn kont (sorry). Voordat ik het wist, werd ik aan mijn staart getrokken en aan mijn kont geknepen. Bleek ik overvolle anaalklieren te hebben. Nou dat hebben ze geweten, stinken jongens, alsof er een beerput open getrokken werd.
Wij gingen een stuk lichter naar huis, ik met legen anaalklieren en bij het baasje de portemonnee.

Thuis werd ik gelijk door Bernd (zoon van buurman Bennie) in de houdgreep genomen en toen probeerde het baasje de druppels in mijn ogen te mikken. Het leek wel kermis. 3 maal mikken, altijd prijs.
En dat moet 3 dagen lang. Kijken wie dit het langst vol houdt, baasje of ik grrrrrrrrr.

Sneeuwpret

Heerlijk die sneeuw, dat doet mij echt denken aan die Heimat, want toen ik geboren werd, lag er ook heeeeeeel veeeeeel sneeuw. Maar nog leuker is het als je met een vriendinnetje in de sneeuw kunt spelen.
Ik was dan ook blij verrast, toen ik gisteren mocht kennismaken met Bajka.

 Bajka woont bij John, Claudia, Keano en hun 4 katten.
Helemaal in Beverwijk.
Dat schijnt een vrolijke boel daar te zijn.
Ze was eerst een beetje verlegen, maar toen ze eenmaal los kwam, Sjonge, jonge, wat een blafkous.
"Heb je nooit ruzie met die katten"; blafte ik.
 "Nee joh, het is hartstikke leuk als ik ze de gordijnen injaag, dan hangen ze zo heerlijk te bungelen, en dan zijn de baasjes in alle staten", blafte ze terug.


Ik keek haar vol bewondering aan, misschien moet ik aan de kerstman ook maar een kat vragen, lijkt me wel gezellig.

 "Kom op", blafte ik, "genoeg geblaft, we gaan lekker spelen in de sneeuw".
"Even wachten op oma Hennie en Keano", blafte Bajka. "Die kunnen niet zo snel".
"Die heeft niet zo als ons, spikes onder de poten".

Arme oma Hennie, die was toch aan het zwoegen met die slee. Volgens mij hadden John en Claudia stiekem met elkaar afgesproken dat ze wel leuk als "trekpaard" voor Keano kon functioneren.

 Die liet zich lekker in zijn arreslee over het bospad trekken. En een lol dat die had.
Ik had ook wel in slee willen zitten.
Maar ja, dat mocht weer niet. Ik was te groot en te zwaar. Grrrrrrr.

Oma Hennie had ook nog oog voor ons, want af en toe gooide ze een sneeuwbal in de lucht en die moesten wij dan vangen. Gaaf hoor. Maar dat was Bajka nog wel een keer zat. Die houdt heel veel van brandhout. Elke keer was ze met stokken aan het slepen.

 "Kyrah, kom op, deze is heel zwaar hoor, je moet mij wel even helpen".
"Ja kom zeg, ik ga me toch niet uitsloven voor zo'n stom stuk hout", blafte ik.
Ik ben meer van het artistieke zoals ergens opspringen.

"Kijk, blafte ik, dit is het betere werk, dan heb je gelijk een goed overzicht van het bospad".
"Joh". blafte Bajka: " dat durf ik niet hoor, jij hebt dat allemaal geleerd in Frankrijk op die rotsen, maar in het park bij ons, heb je niet van die hoogtes".

Nou maar dan die Keano, dat is al een echte kanjer hoor, die wilde wel net als ik zo hoog staan.
Dus dacht ik, dan ga ik er toch even naast zitten. Kan dat kleine manneke er ook niet af vallen.
Van mij mogen ze nog wel een keer weer in Markelo komen logeren.

Vogeltjes

Nu het winter is, zorgt het baasje heel goed voor de vogeltjes die ons bezoeken. We hebben ze in alle soorten en maten;
merels, koolmeesjes, roodborstje, vinken, zelfs duiven en kraaien.
Met een aantal vogeltjes heb ik al vriendschap gesloten. Volgens merel Gloria heb ik een hele mooie blaf. Dat kan nog wel wat worden, tsjilpte  ze.
Maar goed, al die gevederde vriendjes worden dus vreselijk verwend met allerlei lekkere zaadjes en brood.
Nou ja verwend, ik lust het niet hoor. Maar vanmorgen zag ik buurman Bennie iets in het voederhuisje leggen.

En daarvan dacht ik, dat moet ik eens even nader bestuderen.
Grahaahaa, maar dat is lekker. Dat zijn brownies, met een chocolade-smaakje. Nou buurman Bennie bedankt, maar die eet ik lekker zelf op.

5 december

Sint en Piet zijn gekomen
en hebben ook voor mij een pakje meegenomen.

lag er toch in mijn bakje,
een mooi gekleurd pakje.

na veel getrek en gesleur,
rook ik een heerlijke geur.

helemaal uit Spanje,
voor mij, deze kanjer.

een heel groot lekker bot,
mijn dag kan niet meer kapot.




Sint en Piet bedankt maar weer,
en hopelijk tot de volgende keer.

Breiwerk

Baasje was uitgenodigd bij buurman Bennie en buurvrouw Ria om erwtensoep te komen eten. "En ik dan?", blafte ik tegen buurvrouw Ria. Ik was dus niet uitgenodigd grrrrrrr.
En het rook toch lekker, heel flauw hoor. Dus ik dacht als de kat van huis is enz. enz.

Baasje heeft een heel interessant knutselkamertje met hele mooie materialen. Volgens mij is ze een beetje overhaast weg gegaan, want kijk die tas is wel heel gaaf.

Bolletjes wol, ik heb altijd al breien willen leren, 2 rechts, 2 averechts, 1 steek overhalen.
Grrrdorie, het is toch moeilijker dan ik dacht. Alles in de knoop. Misschien moet ik het breien van een wollen onderbroek toch maar overlaten aan het baasje.

Nog meer klein grut

In onze familie zijn heel wat baby's geboren en al die trotse moeders die willen natuurlijk met dat kleine grut en mij op de foto.
Dat vind ik helemaal geen probleem hoor. Dit is mama Aafke met Lina.



Minder leuk vind ik het, als ik achter het hekje moet blijven. Maar ja, mama Aafke vind mij een beetje erg groot en ze is ook een klein beetje bang voor mij. Ze was echter heel dapper, want ze heeft mij wel over de kop geaaid.

Gelukkig kon ik 's middags met Rintje weer lekker donderjagen in de sneeuw.
Af en toe is die sneeuw wel lastig hoor, het gaat zo tussen je tenen zitten.
Jammer dat we niet in la douce France zitten, Déborah stuurde een foto van ons huis en daar ligt wel heeeeeeeeel veeeeeeeel sneeuw.