Sloerig

Vanmorgen sprong ik heel opgewekt, achter in de auto, in de veronderstelling dat er lekker gewandeld zou worden. Helaas, het ging richting dierenpraktijk waar ik op de behandeltafel belandde. Grrrrrr.

Dit was dus niet mijn idee van een dagje uit. Er moesten foto's gemaakt worden van mijn botten, waf, waf.
En er werd ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om een foto van mijn dikke teen te maken.
Maar eerst werd ik door middel van een roesje in slaap gebracht, zucht.

Toen gingen ze met me rijden, niet dat ik dat echt mee kreeg hoor. Ik was helemaal onder zeil.
Mijn dikke teen bleek zwaar gekneusd te zijn, dus wandelen aan de riem en niet te ver. Grrrrrr.
En wat de foto's van mijn botten betreft, dat moeten we nog even afwachten.
Die worden opgestuurd, waf, woef.


En nu ben ik nog steeds een beetje "sloerig in de rakker", ofwel een beetje duffig.

Rintje en ik..........

Vreemd!

Tijdens onze wandelingen komen we soms toch wel hele vreemde dingen tegen. Zo liep ik gisteren met het baasje en buurvrouw Ria (waf, het was weer maandag) door een hele mooie beukenlaan bij De Lutte.

Met bomen, die wel groeiden tot in de hemel, waf, woef.
Blijkbaar spookt het daar soms in de nacht. Baasje en tante Ria, hadden het over witte wieven en de helhond.
Af en toe zag ik ze soms ook heel schichtig achterom kijken.
Vooral die helhond zat ze erg dwars.
Opeens een kreet, buurvrouw Ria in de bocht. Jaagt ze je eerst de stuipen op het lijf en dan.................

waf, woef, wil ze alleen maar laten zien, dat haar naam in de boom gekerfd is.
Nou, volgens mij, buurvrouw, is Ria een veel voorkomende naam en is het vast een andere Ria geweest die in die boom heeft zitten snijden.
Lekker belangrijk, toen wij in de Lutte arriveerden, dat was pas belangrijk.
Staat daar toch een grote nephond op een sokkel.

Daar moest ik toch wel even het fijne van weten. Dat bleek dus de bewuste helhond te zijn. Het spook van baasje en buurvrouw Ria.
Eng beest hoor, als mensen die vroeger tegen kwamen, sprak men over de dood. Waf, dat was dus niet best grrrrrrrr.

Gelukkig lijk ik maar een ietsiepietsie op dat rare beest. Oké, ik heb ook grote oren, maar niet zo groot. En waf, ja, ik ben ook overwegend zwart, maar ik heb ook hele mooie roodblonde lokken.
Maar het allerbelangrijkste, ik ben geen enge hond. Baasje zegt nl. altijd dat ik heeeeeeeeel errrrrr lief ben.
En ik vind mezelf ook veel knapper, waf, woef.

Sociodag!!!!!

Baasje was vanmiddag weer van alles aan het verzamelen, fototoestel, filmcamera, nog een filmcamera, 4 pensstaafjes en volgens mij ging er nog veel meer in die rose tas van haar.
Waf, woef, zucht, het zal toch niet waar zijn, volgens mij gaat ze weer naar dat grut in Markelo.
Ik kreeg weer wat lekkers, een aai over mijn kop en:" Kyrah gaat oppassen", en weg was ze. Grrrrr.

Maar nu kan ik net als al die andere fans genieten van de laatste soapaflevering van de of Dracc's girlies en dat is ook wel wat waard. Dus fans, woef, waf, een bak met lekker water, een zak met brokjes corn, lekker chillen op mijn nep Bidiabed, laat maar komen die film...........

Naar school

Als op zaterdag de wekker afloopt, wordt ik altijd heel blij. Het is dan namelijk weer tijd om naar school te gaan. Baasje heeft dan altijd van die lekkere snoepjes in haar zak (stukjes geroosterde lever) en daar doe ik waf, woef een moord voor, nou ja, niet echt hoor.
Vanmorgen had mijnheer Hans wel iets heel leuks uitgedacht. Er lagen allemaal hindernissen in de hal en daar moesten we op, doorheen, onderdoor enz. enz. Maar hartstikke gaaf, waf, waf.

Ik zal jullie eerst even voorstellen aan mijn medeklasgenoten. Van links naar rechts zijn dat:
 Faiza, Modjo, Charlie, Rintje en ik dus. Baasje zegt altijd dat Modjo, de kleinste maar ook de beste van de klas is. Grrrrrrrr.

Meestal ben ik als laatste aan de beurt. Dat vind ik heel moeilijk hoor. Dan moet ik namelijk heel lang af liggen en dat is tussen ons gezegd en gezwegen niet mijn sterkste punt.
Baasje zegt ook steeds tegen mij, dat we daar in Frankrijk echt mee gaan oefenen. Want ik zal en moet "luuustern".
"Kom op Rintje, iets sneller graag, nu wil ik laten zien wat ik kan, woef, waf".

Dit noemen ze de kattenloop. Is heel smal hoor, maar ik ben grote hoogtes gewend, dus vind ik het geen probleem.
Baasje moet mij soms afremmen, anders ga ik te snel.
Grahaha.

De tunnel vind ik het mooist, als je daar heel snel doorheen rent, roffelt dat zo mooi.
Meestal ben ik sneller dan het baasje. Zou het niet gaaf zijn als de baasjes ook door de tunnel zouden moeten?
Zal mijnheer Hans de volgende keer eens lief aankijken, misschien doet hij dat wel, maar dan moet hij wel zelf het goede voorbeeld geven, toch?

Dit noemen ze de wip, wap. Raar woord hoor, ik moet daar super langzaam overheen lopen, in het midden stoppen.
En dan, waf, waf, wipt mijnheer Hans, of is het wapt?, dat ding naar beneden.
Woef, koud kunstje!

Daarna ging het opwaarts over de schutting, maar wel netjes over de zwarte streep.
Waf, woef, ik zal blij zijn, als ik over een week de echte hoogtes in la douce France weer kan beklimmen. Dit is wel een beetje nep hoor!

En dan fans, gaat het met een rotgang, ofwel in de 5e vitesse over het haagje.
Vinden jullie ook niet dat ik geweldig hoog kan jumpen?
Baasje is altijd bang dat ik thuis over het hekje spring, grahaha.




Het was in ieder geval vanmorgen een geweldig leuke les. Gelukkig mag ik nog een keer, voordat we weer vertrekken naar la douce France. Ik zal het echt gaan missen, hoor, ook al is mijnheer Hans soms heel streng woef, waf.
Juf Anita nog bedankt voor het maken van de foto's. Woef, waf, woef.

Herkansing

Na een week van huisarrest en het dragen van verschillende schoentjes, mocht ik vanmorgen weer met buurvrouw Ria en het baasje mee, om te wandelen.  Terug naar de Archemerberg, want dat zat de dames nog vreselijk dwars. Verdwalen in Nederland, dat kan natuurlijk niet.

Laten we dit keer maar de groene route lopen, dames, dan gaat het vast en zeker goed.
Het was prachtig in het bos, maar we moesten gelijk al een klein klimmetje maken, ofwel 30 treden bestijgen.

Woef, woef, die dames liepen te puffen en te hijgen, maar ik ging met gezwinde spoed bergopwaarts en had zelfs nog de energie om een mooie stok mee te nemen.
Leuk souvenir, waf, waf.

Ze waren dan ook blij dat we de top bereikten.
Dus even van het uitzicht genieten en toen op de foto voor de thuisblijvers.

Natuurlijk moest ik wel even kijken of we nog steeds de juiste route volgden.
Woef, waf, het gaat helemaal goed, dames:" follow the leader", en daar gingen we weer.

We kwamen ook nog langs een hele kudde shoarma-vlees. Waf, woef fans, het water liep me in de bek. Al die malse billetjes. Grrrrrrr.
Baasje had voor mij jammer genoeg alleen maar een afgekloven appel.

Na anderhalf uur gelopen te hebben, nog gauw even kijken of we nog steeds goed liepen. Maar geen centje pijn. Dit keer verliep alles op rolletjes en keerden we tevreden terug naar ons autootje.
Het was toch een hartstikke gave tocht. Woef!

Zielig!

GRRRrrrr, ik vind mezelf heel zielig, ik ben namelijk loops, dus dat betekent dat ik weer dat akelige broekje aanmoet.
Helaas zijn die alleen maar verkrijgbaar in de kleuren zwart, zwart en nog eens zwart.



Misschien moeten we weer eens naar die bijzondere dierenspeciaalzaak in de P.C., die hebben vast wel een frivoler broekje, roze, met kantjes bv. Moet het baasje toch maar eens lief aankijken.

En dan ben ik ook nog geblesseerd. Zondag ben ik ergens ingetrapt en toen is het velletje tussen 2 tenen ingescheurd. Ik kon wel janken (heb ik ook gedaan hoor). Dus toen moest ik naast het saaie broekje ook nog een schoentje aan.



Dus voorlopig geen stoere wandelingen, maar kleine eindjes huppelen.
Vandaag heeft het baasje in plaats van het schoentje er een fleurig verbandje om heen gedaan.
En wat dacht je wat, dat matcht ook nog met haar sokken, grahahahaha.

Omdat we er niet genoeg van kunnen krijgen!!!!!!!!

Liefde is ........

Cora van .........

We hadden nog een wandelafspraakje met ome Jan en tante Sini staan. Die heb ik vorig jaar in la douce France ontmoet. Baasje had de afspraak in februari toch helemaal vergeten, waf, waf, dat heb je als je ouder wordt. Het was nl. de bedoeling dat ik kennis zou maken met Cora.
Neeeee, grahahaha, niet die Cora van Mora, maar Cora van ome Jan en tante Sini.
Cora is een chocoladebruine labrador en al 9 jaar.

Maar nog steeds heel vief hoor fans. Ze vertelde dat ze een slabonendieet heeft gevolgd (gatsie) en dat ze nu veel beter in conditie is.
Waf, woef, dat heb ik gemerkt fans. Eerst achter de bal aanrennen die ome Jan weggooide.

Vervolgens door het bos racen en op de valreep nog over een hele dikke boomstam springen.

"He,heu, he, heu, Kyrah, nu moeten we even stop-
pen", hijgde ze bij een bankje.
"De jaren gaan toch wel een beetje tellen hoor, maar ik vind het hartsikke gaaf met jou hier in dit bos" blafte ze.



"Waf, woef, Cora, ik vond het ook heel leuk, misschien mag je wel een keer bij mij komen logeren in la douce France."

Lost, ofwel verdwaald

Het was weer eens een mooie dag voor een grote wandeling, dus met het baasje en buurvrouw Ria op weg naar de Archemerberg tussen Ommen en Nijverdal.

Ik zag op het informatiebord een hele grote leeuw staan, grrrrrrr dat wordt wel heel spannend. Maar zoals jullie weten ben ik voor de duivel niet bang, waf, woef.




Dit keer was het geen knopenroute! Nee, dit keer waren het blauw geschilderde paaltjes. Dat is een makkie, dachten het baasje en buurvrouw Ria.




Na ongeveer een uur allerlei smalle paadjes te hebben gelopen, die ons door het bos voerden of langs prachtige vergezichten, kwamen we eindelijk bij de leeuw. Dat was dus helemaal geen eng beest, welnee, die was gewoon van steen. Dus geen eng gebrul of het ontbloten van grote slagtanden. Het voorbijgaan was dus een makkie.
Dus op naar de volgende hindernis, waf, woef, ofwel het beklimmen van de top.
Omdat wij alledrie inmiddels een topconditie hebben, was dat ook een eitje, grahahaha.
Maar toen begon het geduvel, waar je ook keek, zag je blauw beschilder-
de paaltjes. "Het zal toch niet waar zijn", hoorde ik het baasje tegen buurvrouw Ria zeggen; "wat nu?"

Buurvrouw Ria bestudeerde nog eens heel in-
tensief de wandelkaart, maar die gaf ook geen oplossing.
En in geen velden of wegen een mens te beken-
nen, die ons de goede weg zou kunnen wijzen.

Ik dus ook maar even een nog grotere hoogte zoeken en kijken of ik iemand zag die uitkomst kon bieden.
Niks van dat alles, grrrrrr potjandosie, dan op goed geluk maar een richting kiezen.



Waf, woef fans, dat hebben we geweten. Konden we toch helegaar de parkeerplaats niet terugvinden, of andere wandelaars wezen ons de verkeerde parkeerplaats. Dus wij in zak en as.
Gelukkig voor ons kwam er een hele grote jeep met hele aardige mensen aanrijden. Volgens de chauffeur verdwaalden er heel veel mensen op deze route. Maar als ik in de achterbak kon springen (wel anderhalve meter hoog hoor) wilde hij ons wel naar de juiste parkeerplaats brengen. Dus ik een aanloop, en hartsjikedee, daar ging de optocht richting parkeerplaats Zuid, 3 uur wandelen verderop, maar met die grote jeep waren we er snel als de wind en was het baasje gelukkig nog op tijd bij de Dracc's girlies om op te passsen. PFFFFFFFFT, volgende keer toch maar weer knopen lopen, grahahaha.

Welterusten

Ik ben Djill of Dracc's Clan en ik wens jullie allemaal een goede nachtrust toe, gaaaaaaaaaaaaap!

Water(bed)stoel

Woef, waf, oh nee hé, hebben ze toch waarachtig mijn mooie met gouden sterretjes beklede stoel in die vieze sloot gezet.
Om te janken, wat gemeen.
Even checken of hij nog wel goed voelt. Mmmm, beetje nat, maar misschien gaat het nog.

Oké, langzaam mijn kont (sorry fans) op het kussen laten zakken en nu maar kijken of het weer lukt.
"Heel lang geleden was er eens een prinses", waf, woef, gatsiedarrie, het kussen is wel heel erg nat.
Baasje heeft net van-
ochtend mijn onderbroek goed gekamd en in fatsoen gebracht.
Ze gaat vast mopperen, als ik me uitgebreid op deze waterstoel neervlij.
Grrrrr dus geen natte dromen voor mij.

Filmpje

Voor alle fans van de D-clan, nog even een heeeeeeeeeel klein filmpje, omdat ze zo leuk zijn.
En tussen ons geblaft en gezwegen, ik hoop dat het baasje als ze het programma goed onder de knie heeft, ook nog een film gaat maken met mij in de hoofdrol. Woef, waf en dan gaan we voor de Oscars!

Nog meer klein grut

Het valt niet mee hoor, baasje is helemaal idolaat (oeps moeilijk woord) van de spice girlies in Markelo. Dus vanmiddag was het weer raak. Na een heerlijke wandeling, maakt ze gelukkig nog tijd voor, moest ik weer op mijn nep-bidiabed, kreeg wat lekkers en weg was ze. Grrrrrrr.

Maar toen ik weer op de hoogte gehouden werd van het laatste markelose nieuws, was ik toch wel heel verbaasd over die laatste pup. Ik dacht toch echt dat er sprake was van vier girlies, die allemaal op mama lijken.

Dit is echter wel een heel vreemd puppy, lijkt er niet op grrrrrrr., zo'n rare kleur en van die rare hangoren.
Baasje moest heel hard lachen:" dat is een knuffel Kyrah, maar die zijn aan jou niet besteed, want je scheurt ze gelijk aan flarden!".
"Waf, baasje, dat is niet echt aardig hoor".

Volgens mij worden ze doodgegooid met speelgoed, dat worden vast hele verwende nesten.
Grrrrr met die jeugd van tegenwoordig is wat te stellen hoor, woef, waf.
Ik hoop dat de ooms ze een beetje manieren leren.

Maar diep in mijn hart, vind ik het toch wel leuke scheetjes hoor, sssssst, niet verder blaffen hoor, straks wil het baasje ook van die kleine keffertjes. Grahahah.

Showtime

Wat een verrassing vandaag, baasje en ik hebben de bioscoop bezocht. Gaaf, waf, woef. In de pauze heb ik gepofte mais geproeft, popcorn noemen ze dat. Nou dat lust ik dus niet. Gatsie, dat ging tussen mijn kiezen zitten.
Maar de film was prachtig. Nu zijn jullie natuurlijk nieuwsgierig welke film we gezien hebben. De spicegirls! Dus fans, veel plezier ermee.