Fans

Woef, waf, na alle opwinding van het weekend is eindelijk de rust weergekeerd. Mijn staart die door oom Albert heel mooi in het fatsoen was geborsteld, ziet er weer alledaags uit.
Ik heb trouwens heel veel reacties gekregen op mijn mooie uiterlijk.



Vandaag had het baasje voor mij een heuse kaart uit het Canadese land, van kater Max. (nou ja, hij is niet echt meer een kater hoor, het is een jeweetwel kater, grahahaha).  Hij woont daar bij aunty Marilyn en uncle Frens.

Woef, die ga ik eens even goed lezen, lekker op mijn nep-
bidiabed. Oh, kijk met een zelfportret. Die ziet er goed uit, knappe gozer hoor. Mmmmm......... botox, nee joh, natuurlijk heb ik geen botox nodig, allemaal naturel.


Mmmm..........Tsjonge, jonge, die is verwend, die mag op de bank slapen, grrrrrrrr, die krijgt zelfs blauwe kaas. Mmmmm......., oh gelukkig, geen rode wijn.
Woef, waf, hebben jullie wel eens gehoord van cat-style? Zal wel iets Canadees zijn. Pssssssst, iets dichterbij fans, ik heb gehoord dat hij getraind wordt om zijn pippi en kakka op het toilet te doen. Woef, waf, als dat lukt, gaan aunty Marilyn en uncle Frens, misschien wel een filmpje maken. Maar het is wel leuk hoor zo'n Canadeze correspondentie-cat. Goed voor mijn English. Grahahaha.

Nog een toppertje

Lagen het baasje en ik amper te pitten en bij te komen van alle opwinding, wordt er midden in de nacht op de deur geklopt. Buurvrouw Ria met de mededeling dat Destiny aan het bevallen is. (woef, dat is dus een meisjespaard).
Baasje als de wiedeweerga het bed uit, kleren over elkaar aan getrokken en met de videocamera naar de stal. Ik dacht wat een opwinding, gewoon een veulentje eruit persen en klaar. Dus ik heb de deken nog maar even wat dieper over mijn oren getrokken en ben verder gegaan met mijn droom, als een ballerina door de ring dansen, gaap. Ik zie het morgen wel.

Toppertjes

 Zondag, lekker uitslapen, dacht ik dus. Nee hoor, het baasje was al vroeg op en, oh nee hè, ik krijg een borstelbeurt. En als ik ergens een hekel aan heb, dan is het dat gefrunnik met mijn haar.
Toen ik echter en passant langs de spiegel liep, vond ik het er helemaal niet gek uit zien. Vervolgens werd ik heel voorzichtig in de auto gezet (anders raakte mijn haar in de war) en toen reden we naar Holten.
En daar fans, moest ik meedoen met een heuse hondenshow.

Gelukkig was oom René zo lief om samen met mij de ring in te gaan. Baasje was nl. veel te zenuwachtig.
En zeg nou zelf, blauw met zwart kleurt errrrrrrg mooi.


Ik had al gehoord dat mijn zusje Otte die in de jeugdklasse meedeed, eerste was geworden.

Woef, waf, hartstikke goed hoor, maar ik dacht, ik zie het wel "kiek'n wat wordt".
Dus ik heb me de poten uit het lijf gerend.

Vervolgens werd ik ook nog betast en geknepen door een aardige Duitse mevrouw. Jammer genoeg had ze geen tijd om nog even met mij in meine Muttersprache zu plaudern.



Want ze moest nog in meer hondjes knijpen. Bajka was er nl. en ook mijn zusje Dewi.

En weet je wat, werd ik toch eerste. Ik was helemaal be-
duusd, had al dat geborstel blijkbaar toch geholpen. En mijn zusje Dewi tweede en mijn wandelvrien-dinnetje Bajka derde.


Woef, waf, nu naar huis baas, ik heb het wel gezien hier. Maar niks hoor, moest ik nog een keer met oom René een rondje lopen.

Dit keer moest ik strijden met een hele knappe gozer.  En helaas, de voeten van Joep waren net iets mooier als die van mij.
Dus kreeg ik een eervolle tweede plaats.


Daar hoorde blijkbaar ook een prijs bij. Baasje kreeg de beker en ik een grote zak met lekkere brokjes.

Dan moet ik ook nog even blaffen, dat de allerallerallerbeste hond, de hond van York en Wendy was, nl. Briljant-Bryce of Dracc's Clan.

Zou ik toch haast het kleinste toppertje vergeten, een derde plaats, behaalde Djill-Dunja of Dracc's Clan. (een van die opdondertjes waar het baasje elke keer moest oppassen)


Dus een hele goede dag, voor mijn peetooms René en Albert van Of Dracc's Clan en natuurlijk voor Ortrud en Dieter von Altdeutschen Eck, waar ik en mijn zusjes vandaan komen.

Oom René, hartstikke bedankt dat je er voor hebt gezorgd dat ik mijn best heb gedaan. Volgende keer weer? En dan misschien in het rood? kleurt ook leuk bij zwart. Grahahaha.

Dan schakelen we nu nog even over naar Studio Sport!

Bambi

Nat

Woef, waf, kijk toch, allemaal Nederlandse madammekes. Ja fans, we zijn weer in Nederland.
 Ik weet niet of ik daar wel zo blij mee moet zijn. Vanaf het moment dat ik uit de auto ben gesprongen, is het nat en koud.



En dan wordt ik tijdens de eerste wandeling ook nog eens van top tot teen bekeken door deze dames. Effe dimme dames, ik moet even bijkomen. Woef, ik heb toch echt last van een heuse cultuurshock. Grrrrrr.

ezels, grrrrrrrrr

Zeer pootje

We lopen een beetje achter met ons verslag, want er is van alles gebeurd. Maar eerst maar even over donderdag.
Weer een prachtige wandeling gemaakt. Maar soms is het wel even zoeken naar de juiste richting. Gelukkig hebben ze in la douce France van die leuke richtingaanwijzers.
En als er geen leukerd langs is gekomen om de zaak een beetje om te draaien, gaat alles goed.
We liepen over een heel oud pad, nog uit de tijd van de Kelten, een heus karrespoor.
In gedachten ging ik duizenden jaren terug en dat zag er niet goed uit voor mij. Ik had dan ongetwijfeld een hondenkar getrokken. Grrrrrr.

Nu was er gelukkig af en toe gelegenheid om bij te komen van de warmte en genieten van het uitzicht.
"Woef, waf, wat denk je baasje, kan ik nog even naar voren lopen om de dorpjes te tellen?"
"Tuurlijk Kyrah, wij wachten wel".

Die lange wandeling was echt de moeite waard, want we hadden het uitzicht over de hele vallei van de Doux. Geweldig. En we zaten ook nog eens op grote hoogte, wel 950 meter. Woef, waf, gelukkig had ik geen last van oorsuizing.

Dit was dus onze tocht op donderdag. Vrijdag wilde tante Lucy nog even een kleine wandeling maken om af te kicken.

"Geen nood", zei het baasje: "blijven we toch dicht in de buurt". Nou dat was maar goed ook. Maakt tante Lucy in het bos toch een salto mortale, ofwel, vallen op haar bips. Krak zei toen de enkel.
Enkelband ge-
scheurd. Dat was dus geen leuk einde van haar vakantie.


Met hulp van de pharmacie die haar kon voorzien met allerlei hulpmiddelen, kon tante Lucy met haar zere pootje toch nog met de trein naar Nederland.
En nu kan ze daar afkicken, waf, woef.
Beterschap tante Lucy, volgende keer beter.

De l'eau special!

Net als in Nederland heb je ook in la douce France, een knooppunten-
route. En omdat tante Lucy inmiddels is gearriveerd, vond het baasje het tijd worden om weer eens een nieuwe route te wandelen.
We moesten die wijnranken maar eens van dichtbij gaan bewonderen. Ik vond alles goed, als ik maar van de partij was.

Helaas voor ons, liggen al die wijngaarden hoog tegen de bergen aan en dat betekent dus: KLIMMEN.

Baasje en tante Lucy hadden het er maar moeilijk mee, want woef, waf, woef, dat was een behoorlijke aanslag op de "kajuuten".  En met het klimmen, steeg ook de temperatuur. 

Gelukkig was het baasje goed voorbereid en had ze ook voor mij, het hondenveldflesje meegenomen.
Lekker slurpen, hoog op de berg.
Maar ik keek woef, waf, mijn ogen uit hoor. Er kwam geen einde aan, al die wijnranken.


En weet je wat zo flauw was, ik mocht niet eens een mooie stok meenemen. En er waren er wel duizenden, grrrrr.

Op een gegeven moment kwamen we langs een hele grote waterbak. En dat rook me toch lekker, daar moest ik toch echt even flink van lebberen.
En fans, dat was, me toch lekker.
Er zaten allemaal bubbels in.




Een heel verschil met het water dat in mijn hondenveldflesje zat. Woef, waf.

Ik werd er, hik, woef, waf, hik, oeps, heel erg vrolijk van. Hik, oeps, volgens mij was ik de klust, hik kluts, hik, een beetje kwijt.

Maar volgens het baasje was ik gewoon hartstikke teut. Ik had namelijk hik, oeps, hik het afvalwater van de wijnen gedronken. Maar ze vond dat ik een gezellige dronk over me had en ook een goede neus had, hik, woef, waf, hik, want het kwam van een hele dure wijn nl. hik, hik. de Saint Joseph. Hik, oeps, grahahaha.

Anito

Woef, waf, wat zijn ze daar toch aan het doen? Het is een drukte van belang in Miallier.

Ik zie het baasje aan de praat met Patrick, Deborah en Marie-Claude. Ondertussen wordt er een nieuwe draad gespannen in onze wei. Waf, woef, daar ben ik helegaar niet blij mee.
Volgens mij is het namelijk ook schrikdraad, als ik het goed zie.

Waf, wat gebeurd er nu? Patrick en Deborah maken de deur open van de bus.
Ik hoor een hoop herrie in dat ding.

Oh nee hè, er komt woef, waf, een beest uit met lange oren. Het zal toch niet ......... ja, hoor. Het is Anito van Ruisset.
Een ezeltje van nog geen jaar oud. Ik weet niet of ik daar zo blij mee moet zijn.
Ik ben erg gesteld op mijn rust, en volgens mij, kan zo'n beest enorm kabaal maken. Zucht.

Kijk, nou, wordt hij ook nog verwelkomd door het baasje. Grrrrrr, wat een overloper.
Ik zie het voor mij, moet ik de volgende keer mijn uitlaatrondje met Anito lopen. De risee van Miallier. Grrrrrr.

Toch maar even gedag zeggen.
"Bonjour Anito, ca va?" "Iaaaiaaa, Kyrah, ik mis mamam zo erg. Ik ben nog nooit van haar wegge-weest, iaaaaa, iaaaaa".
Woef, waf, Dat dacht ik wel, een hoop narigheid op komst. Ik zie grote krokodillen-tranen in zijn ogen.

"Kyrah, kom we gaan wandelen". "Sorry Anito, ik heb geen tijd meer. Ga met het baasje wandelen.
Ga maar lekker grazen, dan komt woef, alles goed.

We zijn nog geen uurtje weg, of een verontruste voisine Madeleine, telefoneert naar Ruisset. Er loopt een ezeltje te dwalen door Miallier.
Was Anito toch op de schommelebom gegaan, op zoek naar mamam. Geen respect voor welke schrikdraad dan ook. Dat poezelige babyvachtje kan blijkbaar tegen een stootje.
Maar met al die kapzones heeft hij het wel voor elkaar. Nu lopen er namelijk 2 ezels bij ons in de wei. Grrrrrrrrrrrr.