Tampete

Dat was wat maandagmiddag en avond. We hadden hier een tampete, ofwel verschrikkelijke storm. En omdat wij boven op de berg wonen, vangt ons huis de volle laag. Maar baasje zegt altijd: "Kyrah het huis staat al meer dan 100 jaar boven op de berg, dus is het hartstikke solide en hoef je niet bang te zijn".
Ik was niet bang hoor, maar het was wel verschrikkelijk lastig. Elke keer viel de stroom uit en moest het baasje weer met een zaklantaarn en kaarsjes de weg naar de garage verlichten, want daar zit de hoofd-schakelaar.
Gisteren hebben we de schade geïnspecteerd en die bleef gelukkig beperkt tot 3 kapotte dakpannen en de schotel die helemaal verdraaid was. Maar inmiddels is alles weer gerepareerd, dus tijd voor onze wandeling.

De schade in het bos was aanzienlijk groter, want overal lagen de bomen op het pad.

Dan maar kruipdoor, sluipdoor  door het struikgewas.

Daar wordt onze weg versperd door een antieke auto en allerlei olievaten.
Het leek wel een poubelle ofwel vuilnisbelt.
Onze poubelle is met de storm weggewaaid, in geen velden of wegen meer te bekennen.

Maar na veel gezoek, kwamen we eindelijk bij een rotspartij.

Terwijl het baasje naar boven klauterde (de oude dag begint haar parten te spelen), keek ik alvast naar onze wandelroute.

Om tot de ontdekking te komen, dat er al weer een boom op onze route lag. Uiteindelijk waren we na 2 uur thuis, bedekt met takjes, gras-sprieten en weet ik wat voor insecten.
Maar het was wel gaaf hoor.



En volgens het baasje voorlopig de laatste lange wandeling in la douce France, want zaterdag gaan we weer naar Nederland.
Dat wordt weer in het gareel lopen, zucht!