zondag 14 juli 2013

Zwemles

Woef, waf, ja, ja, ik weet het wel. Bijna 2 maanden geleden dat mijn secretaresse wat heeft geschreven. Schandalig. Ik heb haar er met de oren bijgesleept. Jullie zouden haast denken dat ik de laatste keer ben verdronken.
Dat is dus gelukkig niet het geval. Maar Sjonge, sjonge, het baasje was me toch druk. (dacht ze). Maar ze heeft me beterschap beloofd. Woef, we zullen het zien.

Vanmorgen zat er toch een vreemd figuur bij ons op het erf, daar moest ik toch wel even polshoogte nemen. Kikkerconcerten ben ik inmiddels wel gewend hier in la douce France, maar dit klonk toch wel enigszins anders.


"Woef, waf, ik heet Kyrah, met wie heb ik het genoegen?"
"Kwaak, ik heet Buffy en ik ben familie van de Bufonidae."  " Woef, de Bufo .... huppelde pup watte?'






Nou fans, daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik ken wel een kikker, maar dit gedrocht. Oeps. Tussen ons geblaft en gezwegen, (heel zachtjes hoor!), ik vind het maar een lelijk beest. Uitpuilende ogen, wratten op z'n lichaam en dan heeft hij ook nog zo'n vreselijke putlucht om zich heen hangen.
Kan ik het helpen dat ik zo'n gevoelige neus heb.

"Kwaak" Oh weer zo'n domoor die het verschil niet weet tussen een kikker en een pad".
"Nou Kyrah, in het kort gekwaakt, ik ben meer een zandhapper, dan een waterrat."
"Woef, ja, ja, ik begrijp het al". "Ik ben echt niet dom hoor".




"Maar hoe kom je bij ons verzeild?" Vervolgens zie ik dat Buffy dikke tranen met tuiten huilt.

"Kwaak, mijn grote droom is snik, snik, om te leren zwemmen als een kikker en ik had gehoord, snik, snik, dat hier een hele grote kikkerkolonie is". "Waf, dat kun je wel blaffen, ze kwaken mij de oren van de kop". 





Tranen, daar kan ik dus niet tegen, dan ben ik echt een doetje. Dus ik even nagedacht; "Woef, waf, maar ik je kan je ook leren zwemmen hoor, kom maar mee!"
"Kwaak, Kyrah, dat is snik, wel heel erg aardig".
Nou zo geblaft, zo gedaan. Ik met Buffy richting Kyrah's lac. Hij vond het helemaal geweldig.

"Kom op Buf, pootjes uit en dan links, rechts, links, rechts. Je zult zien, het gaat vanzelf".
Ik kijken, nog eens kijken, woef, het gaat niet goed. Ik zie Buffy zakken als een baksteen. In dit geval als een Bufonidea.




Ik snel als de wind terug naar de plek waar ik Buffy zag zinken.
Graven, graven en nog eens graven.




"Waf, woef, baas, volgens mij heb ik net een pad laten verdrinken".
"Ik geef dus never nooit, niet meer zwemles, waf, waf!"

Geen opmerkingen:

Een reactie posten