Skypehond

Heee, dat is mooi, baasje heeft de computer laten staan en is zelf nergens te bekennen.
Volgens mij is dat skype wat zij elke keer doet een heel mooi medium.
Als ik dat nu ook eens ga doen.

Dat moet toch niet al te moeilijk zijn. Even een knopje aan. Zo dat is gepiept. Met wie zal ik skypen? Oesja in Borne, dat lijkt me wel wat.
De tantes hebben de computer altijd aan staan en Oesja is net als ik heeeeeeeel errrrrrrg slim.

Woef, woef, hallo Kyrah, geweldig dat we elkaar weer blaffen. "Hoe is het in la douce France?"
"Woef Oesja, super dat je online bent, elkaar lang niet geblaft".
"Met mij gaat alles goed".



"Baasje zegt dat de vakantie er bijna opzit." "Zal wel weer wennen zijn, want ik heb hier beaucoup de espace".

"Wat zeg je toch?, ik begrijp je niet"

"Oh sorry, als je zolang in France zit, ga je Frans blaffen".

"Ja dat zal wel". "Ik volg je avon-turen op je blog". "Ben wel een beetje jaloers op jou, hoor!" 

"Jij maakt wel erg veel mee". "In Frankrijk heb je wel knappe gozers hoor, dan is het hier maar behelpen".

"Dat kan wel zo zijn, maar die ik heb ontmoet, dat waren echte casa-nova's". "In elk quartier een andere cherie."

 "Wat heb je toch een raar ding om je nek!"

"Joh Kyrah, dat heet een head-set". Anders kan ik niet met je blaffen". "Maar ik moet stoppen, de tantes hebben mij betrapt". "yiizzxxijjjryyy

ik moet voor straf op de trap ".

"Grrrrdorie, wat jammer". "Maar laat ik ook maar gauw ergens gaan liggen en net doen alsof".
"Anders moet ik ook nog voor straf op de eeeehhh, je n'est cest pas".

Jacht

Pang, poef, pang, pang....... Verschrikt wordt ik wakker van al het geknal bij ons in de wei. De chasseurs (jagers) zijn al vroeg op pad. En dat op zondag.
Even later stommelt het baasje ook slaapdronken uit de badkamer. "Allez Kyrah, gauw je giletje aan, dan gaan we nog even wandelen voordat hier de hel losbreekt".

Gelukkig hebben wij een bordje in onze wei, waarop staat dat je hier niet mag jagen.
Maar ja, soms dan verdwaalt er een konijn of haas en dan wordt er echt niet gekeken naar de stippellijn van de grens.



Dus helaas voor al die asielzoekers, staakt het vuren wordt hier met een korreltje zout genomen.

Maar vanmorgen hadden we al een verdwaalde hond op bezoek. Nou ja verdwaald, het bleek Biscotte te zijn van la Garenne.
Hij was verlegen om een praatje zag ik wel, dus ben ik even naar het hek gerend.
"Bonjour Kyrah, ca va?"



 "Nou ik vind het niet leuk als ik 's ochtends al zo vroeg wakker wordt geknald", zeg ik tegen hem.
"Och cherie (hij blaft tegen iedereen cherie, daar doe ik dus niets op uit), ik vond het ook veel te vroeg. Ik begin een beetje stram in de poten te worden. En dan heb ik meer moeite met het opstaan." "Maar moet je niet met Guy op jacht dan?", vraag ik aan hem.
"Ik ben er stiekem tussenuit gepiept en laat Chocolat (dat is zijn zoon) lekker het werk doen", zegt Biscotte.

"Maar ik zal maar eens retour naar de voiture gaan,  want als Guy terugkomt terwijl ik aan het lanter-fanteren ben, ben ik het haasje".
En hij druipt langzaam af.

Hij is nog niet bij de auto, of we zien bovenlangs Guy met Chocolat aankomen wandelen.
"Bonjour Guy", zegt het baasje "goede jacht gehad?"
"Non pas du toute", zegt Guy.



"Aha, denk ik, dat wordt vandaag op la Garenne droog brood eten en dat komt misschien wel door het dierenoffensief".
Ik zie op de achtergrond de mademoiselles ook lekker grinniken.
"Nu zijn jullie natuurlijk heel erg nieuwsgierig naar wat dat dierenoffensief is?" "Ik heb met de mademoiselles afgesproken dat we heel veel lawaai maken als de chasseurs in de buurt zijn, zodat alle wilde dieren gewaarschuwd worden. Goed hé!"

Gefopt!

"Kijk Kyrah een regenboog. Men zegt dat je aan het einde van de regenboog een pot goud vindt"; zegt het baasje.

Mmmmm dat lijkt me wel wat.

Daar kan ik van alles voor kopen : kluiven, de allerlekkerste brokken, pensstaafjes, lekkkkkerrrrrr niet te vergeten de hamburgers van de Lidl. Die vind ik super lekker.

Het water loopt me in de bek.

Dus ik snel als de wind op zoek naar het einde van de regenboog en de pot met goud.

Na een eindeloze tocht, vind ik dan eindelijk die bewuste pot. Maar wat dacht je wat, het was geen pot met goud, neeeeeee, het was gewoon een bodemloze emmer.

Hartstikke leeg dus. Grrrrrrrrr.

Op grootte hoogte

Kom op mensen, we zijn nog niet boven op de top.
Dit zijn alleen maar wat boomstammetjes, waar ik wel leuk overheen kan huppelen.
Ik heb het tegen Jitsel, Frans, Randy en het baasje.

We zijn bezig met het beklimmen van de Col du Buisson. Maar sjonge wat is het warm. Mijn tong hangt elke keer op het onderste knoopsgat (als ik dat zou hebben).




En het lijkt wel alsof we op de maan klimmen, want door een brand een aantal jaren geleden, zijn hier maar weinig bomen, dus helaas ook geen schaduw.

Maar eindelijk zijn we dan boven op die rotberg, 920 meter boven de zeespiegel.
Hebben we zo maar een colletje van de 1e categorie bedwongen.
En daar wacht ons een verrassing, je raadt het nooit.
Een klein...........

dorpje, zomaar uit het niets.
Bewoond door hele kleine mensjes, die allemaal gillend naar binnen vlogen toen ze mij zagen.
Dat snap ik niet, ik ben hartstikke lief.



Gelukkig kwam de bakker nog even naar buiten om te zeggen dat het brood op was.
Net of ik daar belang bij had. Ik wilde alleen nog maar naar beneden, tijd voor een dutje.

Een brug te ver.

De grote rugzak staat op het aanrecht en er wordt van alles in gepakt. Stokbrood, drinken, mijn waterbakje, brokjes. Wacht even, dat zijn allemaal dingen voor mij. Joepie, we gaan vast weer een lange wandeling maken. Volgens mij hebben we een afspraakje met Frans, Jitsel en Randy. Gezellig.

Vol goede moed vertrekken we vanaf een prachtig stuwmeer, richting het bos.

Het pad gaat langzaam omhoog en voert ons steeds verder van het water.

Ik hou van grote hoogten, en ben dan ook niet benauwd om een stukje te klimmen.

Kom op Jitsel, Frans en Randy, even in de 5e vitesse, dan kunnen jullie ook genieten van het uitzicht.

Baasje houdt ook wel van een klauterpartij en komt ook genieten van het uitzicht.

Kom op mensen, mijn maag knort, het is tijd voor een picknick. Veeg die zweetdruppeltjes straks maar af.







Als we ons vol gestopt hebben met stokbrood en brokjes, gaan we vol frisse moed verder. Af en toe zie ik Randy heel bedenkelijk op het kaartje kijken.
Het zal toch niet, we zijn toch niet verdwaald????? Grrrrrrr, daar hou ik niet van. Dan maar even met z'n allen een vergadering beleggen. Hoe zullen we verder gaan? Inmiddels zijn we al 3 uur op pad en eigenlijk ben ik wel toe aan een lekker stukje pens.
We komen eindelijk wat mensen tegen (Fransen natuurlijk) en ik hoor het baasje zeggen dat we "perdu" (verdwaald dus) zijn. Na veel geharrewar en praten met handen en voeten, belanden we dan toch op de goede weg ofwel op de goede brug.

Dit is een brug van dikke bomen, weer wat anders dan zo'n wiebel de wabbelbrug. Hoewel, Jitsel is wel een beetje bang dat ik naar beneden spring. Nou ik ben het leven nog niet zat hoor.

Maar ben wel blij als ik eindelijk onze voiture zie en ik lekker kan lebberen uit mijn roze bakje.
Woensdag gaan we weer, heb ik even tijd om bij te komen en........ ik hoef mijn giletje niet aan.
De jagers hebben een rustdag. Het geweer wordt even in de wilgen gehangen, graahhaaaa, haaa.

Bedrog

Vanmorgen kwam Fleur opeens langs. Ze was ontsnapt aan de hebberige handen van Claude.
Maar niet lang, want Francoise kent geen pardon en kwam Fleur ophalen.



Fleur kwam echter niet zo maar langs, nee ze kwam mij vertellen wat mijn zogenaamde vriend de knappe Beauceron had uitgespookt. Mij het hof maken, en ondertussen!!!!!!! Ik ben nog des duivels, grrrrrrr.

Bij Fleur op de boerderij, Ferme Thé, woont Wodka, een knappe blondine met van dat goudgele golvende haar. En dat schijnt dus ook de vriendin te zijn van de Beauceron.
Maar niet alleen dat, ze hebben het ook met elkaar gedaan. Want Wodka heeft dus een puppy van hem.
Ik kan het nog niet geloven, 10 dagen lang elke dag bij mij voor het hek staan, en met zijn donkerbruine bas blaffen:"Kyrah, cherie, je t'aime". En ondertussen Wodka bezwangeren. Grrrrrrr.

Dus baasje en ik naar ferme Thé om polshoogte te nemen.
Het eerste waar ik overheen struikel is dat kleine mormel en Wodka de trotse moeder.
"Kyrah, kijk eens, is het geen schoonheid? Lijkt precies op zijn papa", blaft Wodka.

Ik kijk en denk: "droom maar mooi verder met die casanova". "Ik ben blij dat het baasje mij nog te jong vond voor de liefde".
"Volgens mij heeft die Beauceron in elk Quartier een ander liefje." "Aan mijn lijf geen polonaise".

Statieportret

Baasje en ik tussen de margrieten tijdens weer een wandeltocht.

Vette vis

Pfffff, wat heet vandaag. De zweetdruppels lopen in straaltjes langs mijn oren. En mijn oksels ruiken ook niet al te fris meer. Ik kijk het baasje aan en blaf:"wat vind je er van, moeten we niet eens een keer weer zwemmen?". Baasje trekt haar denkgezicht en na enkele ogenblikken zwaar te hebben nagedacht, zegt ze:" oké, ik pak de autosleutels".

Als we bij de Doux aankomen, plons ik het water in om vervolgens hoestend en proestend weer boven te komen. Allehonden wat is dat koud, een heel verschil met een paar weken geleden.
Maar vooruit dat mag de pret niet drukken.

Opeens zie ik wat vreemds in het water zwemmen.
Jeetje dat is een vis, dat lijkt me wel heel lekker.
En het is er niet een, neeeeeee een hele school dartelt hier rond.


Maar wat ik ook probeer, het lukt me niet om een vis aan de haak te slaan. Die dingen zijn zo glad als een aal.
Zucht, dan maar weer genoegen nemen met ........

Inderdaad, Sweet Sue is ook in Frankrijk en weer eens in het water beland.
Vooruit dan maar weer, voor de zoveelste keer haal ik haar uit het water.
Misschien moet ze toch eens op zwemles, krijg ik eindelijk rust.

Eindelijk avontuur!!!!

Zondagmorgen (loop een beetje achter fans), was er dan eindelijk tijd voor mij. Zaterdagmiddag hadden het baasje en ik buurman Bennie, buurvrouw Ria en Nicolle al getest op het stijgen en afdalen hier.
Helaas moest Nicolle zondag afhaken, vanwege alle blaren. Ja dat heb je met die tere meisjes. Gelukkig zijn mijn voetzooltjes inmiddels van een flinke laag eelt voorzien.

Omdat in Frankrijk zondag de jacht is geopend, had het baasje nog een verrassing voor mij.
Nou verrassing, tante Ingrid had mij blijer kunnen maken met een bot. Dit giletje, zo noemen ze dat hier, heb ik nl. gekregen van tante Ingrid.

Baasje vind dat ik tijdens het jachtseizoen goed zichtbaar moet zijn. Dus vandaar dit gifgele ding.
Maar zeg nu zelf fans, ergens staat het wel heel stoer, toch!!!

Maar goed, zondagmorgen werden de rugzakken ingepakt met allemaal lekkere dingen, gelukkig ook voor mij, en toen gingen we op pad.
Klimmen, afdalen, ik draai er mijn poten niet voor om. Elke keer even kijken of mijn groepje wel bij elkaar was, want ik moet natuurlijk bien garder, ofwel goed oppassen op de meute.

Plotseling kwamen we bij een wel heel spannend bruggetje. Daar hadden ze de palen vergeten want deze brug hing aan touwen. Dat had ik nog nooit gezien. Was wel heel hoog boven het water hoor en wiebelen dat het deed.


Spannend hoor, grrrrrr, maar voor mij was het een fluitje van een cent.
We zagen een paar francaises, en die gingen er met de ogen dicht over heen, ondertussen allerlei kreetjes slaken, ooooooh, aaaaaah, oooooh j'ai peur. Ofwel ik ben bang.
Echte teutmadames.

Toen was ik wel toe aan een beetje afkoeling, want pffffff het was warm hoor. Dus heb ik mijn derrière, ofwel kont, trés langzaam in de Daronne laten zakken. Heeeeeeeeerlijk. Daar wordt je weer hond van. Hapje eten en toen weer op pad.

Buurman Bennie houdt van uitdagingen en vind dat ik daar ook aan mee moet doen. Dus wij met zijn tweeën nog even een bergje bedwongen. Was best wel gevaarlijk hoor fans, want je moest heel erg oppassen dat je niet uitgleed.
Maar ik heb naast mijn met eelt beslagen voetzooltjes, ook nog spikes.
En daar kun je geweldig mee klimmen.
Dus buurman, kom maar op man!!

Helaas waren we bijna aangekomen op het punt waar Bernd en Nicolle ons met de auto zouden oppikken, want het was te warm om de hele tocht uit te lopen. Maar grrrrrrrraaahaaa het was gaaf fans, dat wil ik nog wel een keer.

En thuis gekomen had ik nog genoeg energie om Nicolle en Bernd nog even lekker te knuffelen.

Hartenjagen

Zo alle Fransozen zijn vertrokken naar hun respectievelijke maisons en de rust is hier weer teruggekeerd.
Nu graag een beetje tijd voor mij vrijmaken. Wat is dat nu, gaan ze een spelletje doen.

Er worden allerlei rare termen gebruikt, waar ik helegaar niets van begrijp. D'r oenderdeur goan, deurmasje mak'n, opkaart'n. Mag ik dat 1e slag nog is bekiek'n. enz. enz.
Maar dat volk is dus aan het hartenjagen.

Dat lijkt mij ook wel wat, dat moet toch niet al te moeilijk zijn.
Even kijken, de harten zijn heel belangrijk, maar hier heb ik schoppenboer, daar kun je iemand flink mee plagen, dan krijg je heeeeeeeeel veeeeeeeel punten.





Grrrrrrrr, nee hé, daar komt de baas weer aan met een gezicht als een donderwolk.
Was ik net zo lekker bezig, Baaaaaas, ik snap het spelletje ook hoor. Mag ik niet meedo........
Ik kan mijn zin niet eens afmaken. Krijg straf, want schoppenaas is niet meer te gebruiken.
Dat snap ik niet, heb er maar een heel klein puntje afgebeten. Is toch gemakkelijk?, weet je altijd wie schoppenaas heeft, toch?????????

Oude bekenden

Volgens mij komt er weer bezoek, want er stopt een auto. En het baasje was heel druk aan het heen en weer rennen. Het portier gaat open, snuf, snufffff, snuffff, dat is wel een heel bekend luchtje. Grahahahaha, buurman Bennie en buurvrouw Ria uit Nederland zijn gearriveerd, met in hun kielzog Bernd en Nicolle.
Joepie, ik kwispel als een idioot en oeps, van blijdschap een klein plasje.

Baasje is toch wel een stie-kemerd, had ze helemaal niets van gezegd. Maar fans wat gezellig.
Ik word ge-knuffeld en ze roepen ah en ooh, dat ik zo gegroeid ben en zo mooi ben.



Er worden allerlei nieuwtjes uitgewisseld.
Dat beloofd een geweldig weekend te worden, want ze gaan pas maandag weer weg.
Maar het baasje heeft eerst andere plannen, iedereen moet hard aan het werk, want 's avonds heeft het baasje 27 Fransozen uitgenodigd, die allemaal te eten en drinken moeten hebben. Dus wordt er gestopt met het knuffelen en blijf ik verbouwereerd achter. Nou zeg, als ik op bezoek kwam, dan ging ik toch nooitnie aan het werk.
Maar oké ik ben de kwaadste niet, dus zal ik ook maar eens gaan helpen. Likje hier, even met de poten op tafel en niet te vergeten even proeven van de gehaktballen en de kippeboutjes. Mmmmmmmm slurp, heerlijk. Helaas wordt mijn hulp niet op prijs gesteld en wordt ik naar buiten gestuurd.

Maar amper ben ik buiten, of daar komen de eerste buren al aan en moet ik als een haas naar binnen.
Nou dat is me ook wat, gelukkig zijn buurman Bennie en buurvrouw Ria in de keuken en zoek ik daar mijn heil. Af en toe hoor ik lachsalvo's uit de garage waar de hele meute is ondergebracht. Nou hoop ik toch echt dat het ook voor mij nog gezellig gaat worden. Grrrrrrrr

ontploft

Het is al laat, ik lig te pitten in de hal en baasje zit te kletsebetsen met Ans op skype. Opeens schrik ik op van een knal. Ik hoor het baasje tegen Ans zeggen:" Kyrah is ook weer bezig". Nou zeg, ik doe helemaal niets, krijg ik weer de schuld.

Maar goed, als de rust is weergekeerd, schrikken we weer op van een knal in de keuken.

Dit keer wordt ik niet valselijk beschuldigd, maar zie ik het baasje langs me heen flitsen, vervolgens een pan van het vuur ritsen en tegen Ans schreeuwen: "ben de eieren vergeten, shit". Ik reuze benieuwd, volg haar naar de keuken en zie nog net dat er van alles uit de steelpan springt.

Ofwel, gekookte eieren die tot ontploffing zijn gebracht.

Baasje begint vervolgens te lachen, komt niet meer bij en uit de woonkamer klinkt de stem van tante Ans uit de computer, die op afstand ook de slappe lach krijgt.

Niks geen keukenprinses hier, gewoon een baasje dat vergeet dat er nog iets op het vuur stond met alle gevolgen van dien.

Maar weet je, ik kreeg laat op de avond nog een heel lekker hapje.

Dus wat mij betreft, wil ik voor dat soort dingen wel de poubelle spelen, sllllallallalllmmmmmm.

Barzaboule

Merde, daar gaat mijn bal, bij de buren op het oprit. Langzaam kijk ik om de hoek van de garage of de kust veilig is. Ja, niets te zien. Voorzichtig til ik mijn linkervoorpoot op, dan mijn rechtervoorpoot en vervolgens die andere 2 poten. Zolang ik maar geen geluid maak, gaat het goed.  Nog een meter of zo, ik kan hem al zien liggen. Sssssst hoor ik daar wat? Stokstijf blijf ik staan, al mijn haren rechtop. Zie ik daar nu iets zwarts? Oh neeeee, de vijand is in zicht. Sneller dan de wind draai ik me om en ren als een idioot naar mijn schuilplaats om mij te verstoppen.

Miaaaaaaaaauw, Kyrah ik zie je lekker wel. PZZZZZZZZ ssssst Miaaaaauw.
Oh wil je je balletje? Kom het maar halen. Miaaaauw. Jullie begrijpen het al, het is een chat en ze heet Barzaboule.


Ze is mijn grootste vijand hier, heeft hele scherpe nagels. Dus als het effe kan, ga ik met een grote boog om haar heen.
Kijk haar daar staan, grrrrrrr. klein en parmantig en voor de duivel niet bang, dus ook niet voor mij. grrrrr. Maar op een dag, ik zweer het, op een dag pak ik dat kleine lijf, schudt het tot ze om genade smeekt. En dan, dan ben ik de baas in Miallier.
Maar voor nu, nu druip ik met de staart tussen de poten af. grrrrrrrr.

Vliegje

Het was vandaag zo'n warme slome zondagmiddag. Baasje was op stap vanwege een bruiloft op Petite Saint Gris en ik moest weer eens bien gardé, ofwel oppassen.
Dus heb ik mijn matras maar opgezocht en daar mijn lange slanke lijf op gevlijd. En met het zoemen van de vliegen in mijn oor, dommelde ik langzaam weg in dromenland.

En ik droomde, ik droomde dat ik een vliegje was en op de neus van Othello op Petite Saint Gris terechtkwam.

Ik hoorde Othello tegen zijn vrouw Clarice zeggen:
"Wat een gedoe al die feest-vierende mensen.

"Daar komt weer zo'n idioot die ons over de neus wil aaien en een foto wil maken." "iaaa, iaaaaa, oh nee zeg, deze is zelfs nog een graatje erger iaaaa, iaaaaa"
"Zucht, Clarice, volgens mij moeten ze mij hebben".



Ik vloog gauw weg van de neus van Othello en keek vol verbazing naar het tafereeltje voor mij.
Iedereen wilde met die ezels op de foto.
Ik dacht dat ik, Kyrah, wereldberoemd was, maar hier stonden de mensen voor de ezels in de rij.

Ik hoorde Clarice tegen Don Camillo zeggen:" Kijk goed wat je pappie doet, jij kunt ook zo beroemd worden en vervolgens graasde ze rustig verder."
Grrrrrrrrr. Wat een over het paard getilde ezels.

 

"Clarice kom gauw, kijk eens wat een lekkere billetjes, en die armpjes, heerlijk mals. iaaaaa, iaaaaa, En dat lekkere babyluchtje, Clarice kom gauw. Een heerlijk middagmaaltje".


Ik kijk vol afgrijzen toe, hoe Othello likkebaardend naar dat onschuldige babytje opkijkt. Hij zal toch niet............grrrrrrrrrr

"Kyrah, Kyrah, wordt eens wakker, je bent aan het dromen". Met veel moeite doe ik de ogen open en kijk verbaast naar het baasje. "Je bent aan het dromen, wordt eens wakker".
Geeuwend kom ik overeind, gelukkig het was maar een droom en sla vervolgens een lastige vlieg knock-out.

Rennen

Voor ons ligt de weide waar normaal de mademoiselles zijn gehuisvest.
Deze zijn inmiddels verhuist naar een andere wei, dus is het nu een groene oase zonder storende of roddelende factoren.

Ik kijk het baasje aan met mijn droevigste blik:" Baasje mag ik alsjeblieft, alsjeblieft?"

Baasje kijkt links, rechts, ja alles is vrij. Geen Didier in de buurt, dus klinkt daar de verlossende klik en mag ik gelukkig even los van de lijn.

Ik stort me als een dolle hond naar beneden. Onderweg alle sprinkhanen vermorzelen die ik tegenkom.

Allez, allez, allemaal aan de kant. Ik ben door het dolle heen.

Ik vind tante Betje maar helemaal niets. Ik moet steeds aan de lijn. Zal blij zijn als ze weer vertrekt.

Acun kan trouwens ook weer alles doen, die heeft de peetooms mooi voor het lapje gehouden. 

Maar ik vind het wel jammer, gaat ons kroamschudd'n niet door.

Maar kunnen we straks in Pays Bas wel lekker samen rennen. Misschien is daar ook wel zo'n mooie groene weide zonder mademoiselles.

Verzamelen

Klingeling, dat is de bel aan ons huis die geluid wordt door voisine Madeline. Madeline en ik zijn tegenwoordig dikke maatjes. Ik spring bijna niet meer tegen haar op, dus durft ze weer aan de voordeur te komen. Is het baasje wel blij mee, want ze brengt elke keer lekkere dingen mee.
Nous sommes les producteurs et vous le consommateur, zegt ze dan tegen het baasje.

Maar vanmorgen was ze gebeld door haar cousine Fernande, of zij en George en Giny meegingen om les babettes te verzamelen.
"Babettes", zegt het baasje, "wat zijn dat?"  "Allez", zegt voisine Madeline en gaat het baasje voor naar de schuur, die zij gekscherend Salon noemt. (Madeline houdt wel van een grapje). "Oh", zegt het baasje, "denneappels".

Ik zag de bui al hangen, mocht natuurlijk niet mee het bos in, want Didier loopt nog steeds hijgerig voor ons hek. Dus "Kyrah, gaat oppassen".

Na 3 uur kwamen ze eindelijk terug met de auto van het baasje, afgeladen vol.

Jullie zullen je afvragen wat ze daar mee gaan doen.

De houtkachel aansteken dus, niks geen aanmaakblokjes maar puur natuur.

Maar dat hadden de buurtjes goed bekeken, want het baasje had de auto helemaal smerig.

Lekker puhhhh, moet ze mij maar niet alleen laten.

Maar ja, vervolgens moest ik wel helpen uitladen. Dus heb ik de babettes een, voor een in mijn bek genomen en naar de schuur gebracht.

Als beloning kreeg ik een groot bot van het baasje. Voor wat, hoort wat, toch!!!!