Chateau's en ridders!

Ik was jullie nog vergeten te vertellen dat ik op een echt slot ben geweest. Nou ja, dat wat er van overgebleven is. Grahahah en dat was een ruïne. Woef, waf maar wel een hele mooie ruïne.
Vanaf grootte hoogte konden we het hele Rhonedal overzien.

Terwijl ik op het muurtje zat, kon ik het wapengekletter horen van lang vervlogen tijden. Ik zag ridders met harnassen aan.  Die konden amper een stap verzetten zo zwaar waren die.
En koningen en hele mooie prinsessen. Woef, waf, jammer dat ik niet 500 jaar eerder geleefd heb, dan lag ik misschien wel aan de voeten van zo'n ridder. Kon ik luisteren naar de verhalen over kruistochten en zwaardgevechten.
Woef, maar wie weet misschien ben ik wel een reïncarnatie van zo'n hellehond, grhahaha.
Nee toch maar niet, want volgens mij kregen die heel vaak een schop onder de kont van hun baasje.
Dan heb ik toch liever mijn baasje, die mij aait en knuffelt. Dat is een beter leven.

Woef, waf, ik kom al baasje. Waauw dat is spannend zo'n steile trap. Baasje vindt normaal grote hoogtes niet erg. Maar volgens mij vond ze dit wel een beetje erg steil.
Mij maakt het niets uit. Kom op baasje, hop, hop hop.
Beetje sneller graag, want ik ben heel benieuwd.
Kijk toch eens wat een uitzicht. Woef, vanaf hier kun je de vijand echt goed zien aankomen.
Die kwamen vast via de Rhone aangevaren met hun grote boten, met slaven aan de riemen.
Woef, waf, soms gaat mijn fantasie met mij op de loop, maar blaf nog zelf, dat zou toch iedereen hebben in zo'n omgeving.

Waf, volgens mij was dit de kapel, ik hoor de paters nog brevieren en de nonnetjes galmen:
Adorethe, heb ne bloar an teen, wolst du hem seen. Grahahah.
Dat was het vast niet. Ik denk dat het meer Halleluja en Gloria was.
Woef, volgens mij moeten we weer weg. Ik zie onze Belgische vrienden al in de startblokken staan.
Jammer ik had nog graag wat langer willen mijmeren over vervlogen tijd.
Maar jullie zijn natuurlijk heel nieuwsgierig waar deze ruïne staat!
NU, te paard of met de koets rijd je richting Valence en dan zie je het heel majestueus tegen de blauwe lucht afsteken. Grahaha, ik bedoel natuurlijk de auto hoor! En de naam van het chateau is:
de Crussol.

Gevecht!

Waf, baasje is druk bezig met het verplaatsen van het open haard hout. Dus ik houd de wacht op het terras. Saaie bedoening hoor, heen en weer met de kruiwagen en maar sjouwen. Gaap.



Woef, maar wat is ze nu toch aan het doen? Gooien met een grote steen. Vloeken, nog weer gooien, er bovenop springen. Dat is toch allemaal wel heel erg curieus.
Grrrrrr, nu pakt ze toch zowaar een soort van bijl en geeft een hele harde mep.
"Eindelijk" hoor ik haar zeggen:" die is morsdood".
Heeft ze toch een viper doodgemept, ofwel een slang, die zich verstopt had onder het hout.
Voisin George heeft nog even de maat genomen. Hij was 44 cm. lang.
Maar hier het bewijs:

Anniversaire

Hebben jullie wel eens een honderdjarige gezien? Woef, nee?, nou ik wel. Deze monsieur is vandaag 100 jaar geworden. Daar wilde ik wel even mee op de foto. Want hij is inmiddels heel erg beroemd. Hij doet namelijk nog steeds mee met de Ardechoise, ofwel de fietsvierdaagse. Vanmorgen voordat hij in het zonnetje werd gezet, heeft hij zelfs nog 96 km. op de racefiets gefietst. Woef, waf, chapeau. Ik doe het echt niet na. Wandelen op de heuvels hier, oké, maar fietsen?, nee mij niet gezien. Grahahahah.

Jacht

Toen ik vanmorgen wakker werd, hoorde ik van alle kanten geknal. Woef, nee hè, het jachtseizoen is blijk-
baar weer geopend en dan moet ik mijn reflecterende hesje aan.
Want met name in het begin van het seizoen zijn al die Franse chasseurs (vergeef me het woord) knettergek, grahahaah.
Op alles wat beweegt wordt geschoten.




Helaas voor de chasseurs, maar gelukkig voor het wild, missen ze het object nog wel eens, woef, waf.
Niet alleen de chasseurs zijn "knettergek", wat dacht je van die jachthonden. Woef, waf, het hele jaar door opgesloten in het hok, worden ze opeens aan het werk gezet. Ik ben blij dat ik niet hoef te jagen.

Maar tijdens mijn ochtendwandelingetje in het gezelschap van onze Belgische vrienden, Jitsel, Frans en Randy (jaaaa, die zijn er weer), hoorde ik opeens een aantal belletjes rinkelen. Kijken, nog eens kijken, geen geit in de buurt.

Grahaha, wel twee Beagles op zoek naar prooi of verdwaald.
"Bonjour mes amis, woef, zijn jullie verdwaald?"
"Non, non, wij nemen even een pauze, van al dat gesjouw door het kreupelhout wordt je doodmoe".



"Trouwens, je m'apelle Theo en mijn ami hier, hij appelle  Leo."
"Woef, ik heet Kyrah, ik begrijp niet dat jullie dat jagen zo leuk vinden!"
"Woef Kyrah, mon ami, wij vinden het jagen helemaal niet leuk. Wij willen net als een gewone huishond leven, wandelingetje hier, wandelingetje daar, natje, droogje, lekker op een kussen liggen, zucht, woef, het blijft een reve (droom)".

"Maar weet je Kyrah, wij worden lid van de hondenvakbond". "Wij willen ook onze rechten".
"Woef, waf, Theo, daar heb ik nog nooit van ge-
hoord, een hondenvak-
bond?".


"Oh mon ami, hier in France hebben ze heel veel vakbonden en anders gaan ze wel staken".
"Woef, dat is waar, de mademoiselles  gebruiken de staking ook altijd als ze het niet eens zijn met hun welzijn op de ferme."
"Waf, blaft Leo, wij willen namelijk eisen, dat we in ieder geval een prooi mogen houden". "Loon naar werken, daar gaan we voor!"
"Waf, woef, nou jongens, ik geef jullie groot gelijk, als ik wat voor het baasje moet doen, zoals zitten, pootgeven of meer van die flauwe kul, krijg ik ook altijd een beloning".
"Woef, blaft Theo, daar gaan wij ook voor, leuk met je geblaft te hebben Kyrah, maar nu roept de plicht weer, ik krijg nl. de geur van een lapin in mijn neus".
"En weg zijn Theo en Leo, woef, waf baasje, ik kom al." "Mijn leven is zo gek nog niet, grahahah".

Nog meer ezels

Iaa, iaaa, kijk eens Bertha wie daar aan komt. Als dat onze vriendin Kyrah niet is. Iaa, verdikkeme Doris je hebt gelijk dat is Kyrah. Die is groot geworden. Kyrah wat gezellig dat je ons weer komt bezoeken. Hoe is het met je?

Woef, waf dames, met mij is alles goed. Ik zie dat op Le Casson ook niets veranderd is. Nog steeds lekker met elkaar aan het roddelen? Waf, kom er ook bij Mabel, kan ik jullie het laatste nieuws van Le Nèerlandais vertellen.

Bij ons woont tegenwoordig ook een ezel. Hij heet Anito en is heel erg gentil. Woef, hij is wel heel erg verwend hoor. Baasje zegt altijd dat hij een gourmand is, ofwel iemand die van lekker eten houdt.

Iaa, Iaa, Kyrah, ik heb een foto van hem gezien op jouw blog. Lekker ding hoor, heeft hij al een vriendin? Ik ben namelijk nog steeds zoekende, het wil nog niet echt lukken met de liefde. Zucht, in ons dreimädelhaus is soms echt gebrek aan mannelijk gezelschap.

Woef, waf Bertha, hij is inderdaad een lekker ding, maar veel te jong voor jou of je vriendinnen. Momenteel is hij alleen maar geïnteresseerd in appels, oud brood en af en toe een kweepeer. Volgens mij is hij ook niet echt gecharmeerd in een, hoe zal ik het blaffen, oudere dame. Maar ik zal hem blaffen dat je een oogje op hem hebt, op een oude fiets moet je het immers leren, grahahahah.

Iaa, Iaa, nou Kyrah, dat is niet echt aardig hoor, wij zijn in de bloei van ons leven. Wij kunnen hem nog een hoop leren, of niet dames?

Nou fans, dat ging me toch echt te ver. Dus heb ik maar heel gauw afscheid genomen van Bertha, Mabel en Doris. Arme Anito, die zou hier helemaal geplet worden tussen al die wel erg gastvrije dames, grahahahah.

Penvriendin

Vanmorgen hoorde ik de facteur (postbezorger) een brief in onze brievenbus gooien. Altijd leuk.
Woef, waf, dit keer was het extra leuk, want de brief was nl. voor mij.



Oesja, mijn Nederlandse vriendinnetje lag zich te vervelen op haar schots geruite kussen, toen ze bedacht dat ze mij wel een briefje kon sturen.

Hallo Kyrah, in een onbewaakt moment, (baasjes pleite) ben ik maar weer eens voor de computer gaan zitten om een brief aan jou te typen.
Woef, waf, ik verveel me het apezuur.



Het regent hier elke keer en zoals je weet, kan mijn witte jas daar maar moeilijk tegen. Ik ben alweer toe aan een tripje naar de hondenspa, maar ik zie mijn baasjes Gerda en Maria nog geen aanstalten maken.

Ik zie op de tv., dat het bij jou continue mooi weer is, bofkont!
Smaken die Franse brokken een beetje? Ik hoor mijn baasjes altijd praten over de franse cuisine, wat dat dan ook zijn mag.

Hoe gaat het met je Engelse vriendinnetje?, kunnen jullie elkaar een beetje begrijpen?  Maar volgens mij Kyrah heb jij een talenknobbel met al die buitenlandse reisjes. Gelukkig duurt het niet lang meer dat je weer terug naar Nederland komt, kunnen we weer samen wandelen waf, waf.

Misschien kunnen we dan ook een keer samen gaan shoppen in Amsterdam. Die exclusieve kledingzaak in de P.C. Hooftstraat lijkt me wel wat. Een leuk roze jurkje, daar droom ik al jaren van.

Woef, volgens mij komen mijn baasjes weer terug, en ik mag niet op de stoel. Dus Kyrah, dit was het weer, nog een fijne tijd en tot gauw.

Lebber Oesja xxx

Naar school!

Dag fans, het heeft een tijdje geduurt, maar hier zijn we weer. Druk, druk, druk. Baasje dan, ikke niet hoor.  Woef, ik eet, drink, poep, plas en dan repose. Maar potjandorie, daar kwam vanmorgen een eind aan.

Waf, woef, het schooljaar is weer begonnen en dat gold ook voor Flora en mij.
Daar begrijp ik dus niets van en Flora ook niet. Wij luisteren hart-
stikke goed naar onze baasjes. Oké, af en toe laten we onze middelste teen zien.


En dat was blijkbaar de reden dat we vanochtend al vroeg op pad togen naar Annonay. Daar is onze school.
Met een hele strenge leraar Monsieur Jacque. Hij maakte korte metten met die middelste teen. Er moet geluisterd worden. Woef, waf, de baasjes zijn de baas. Zucht. Soms vinden Flora en ik het wel heel erg verwarrend, er wordt nl. internationaal gesproken, Frans, Engels en Nederlands. Wordt daar maar eens uit wijs.  We kregen allerlei opdrachten,  naast elkaar afliggen (hallo Flora, ssssst Kyrah, monsieur Jacque kijkt), grrrrrr., tussen lege flessen doorlopen (koud kunstje), maar ook volgen naast de baas. En blijkbaar fans, was Monsieur Jacque niet tevreden, want ik kreeg bijles, woef, waf. Na die tijd was het baasje tevreden, want volgende week moet ik weer, maar ik was helemaal munt, want ik heb de hele dag gepit. Waf, woef.
Dus fans, wordt vervolgd!

Jarig!

Moest ik vandaag toch mijn zondagse sjaal om, want in Markelo is het groot feest.
Woef, waf, mijn idool is nl. jarig. Hij is vandaag 5 jaar geworden.
Over wie ik het heb, waf, waf Cuando natuurlijk.
Die stoere bink, waar ik nog steeds een oogje op heb.

Cuan, ik heb ook een kadootje voor je gekocht, een heel groot bot. Woef, in la douce France noemen ze dat een os. Maar het smaakt er niet minder om.
Waf, woef, als ik heel eerlijk ben, dan ziet het er toch wel heeeeeel erg lekker uit.
En aangezien ik hier ben en jij in Pays Bas, moet ik het misschien toch maar zelf opeten.
Sllslsllslslls, kwijl, zucht.

Woef, weet je wat, ik eet deze op en vraag het baasje of ze een nieuwe koopt.
Als we dan weer terugkomen, krijg je van mij alsnog een grote Franse os.
Maar in ieder geval Cuan, een hele grote lebber van mij en nog heel veel jaren. Er gaat geen nacht voorbij of ik droom wel van je mooie strakke lijf, grahahahahah.

Nog een terras!

Dit is voisin Camille. Een hele aardige buurman met een oeil (oog) voor oude stenen. Omdat aan de achterkant van ons maison het terras was geëgaliseerd (woef, wij hebben er twee), was de oude muur te laag.

Pas de probleme, zei Camille, dan ga ik dat toch verhogen. En waarachtig, hij pakte de ene steen boven op de andere steen.
En heel langzaam zagen het baasje en ik de muur alsmaar hoger worden.

Woef, waf, en nu is hij dus af. En hij ziet eruit alsof hij net als ons maison al meer dan 100 jaar staat.
Baasje blij, maar ik ook, want nu heb ik de keus uit twee terrassen.
Maakt het leven wel moeilijk hoor.

Maar aan de achterkant lig ik wel wat zachter, want als het gras overal is ge-
groeid, heb ik daar wel een heel comfortabel plekje. Zucht, ik zal er nog maar eens een nachtje over slapen. Woef, waf!

Gateau

Donderdagmiddag gingen het baasje en ik weer eens wandelen met een aantal dames uit het dorp. Altijd gezellig en niet onbelangrijk in verband met de laatste plaatse-
lijke roddels.



Yvette had echter iets van een pluizebol aan de lijn en dat moest ik toch wel even aan een nadere inspectie onderwerpen.

Woef, waf, wat een grappig klein ding en het beweegt ook nog.
"Hoe heet je?" Je m'appelle  Gateau". "Gateau?, dat is toch een taart?" "Hebben ze je taart genoemd?"
"Grahahaha, dat vind ik toch wel heel grappig".

"Waf blafte de pluizebol, dat vind ik niet leuk". "Kan ik het helpen dat mijn baasje van gateau houdt!".  "Woef, maar ik lach je niet uit hoor, ik zou niet durven". "Ik weet dat Yvette van taartjes houdt, mijn baasje heeft al vaak een recept van haar gehad".


"En die waren heel lekker, daar kan ik over meepraten, want ik heb een keer stiekem een stukje clafouti gepikt, grahahah".
De pluizebol kijkt me met grote ogen verschrikt aan, "woef, dat je dat durfde, ik krijg gelijk straf".
"Grahaha, jij bent ook nog maar een klein hondje, als je wat groter bent, krijg je wel meer lef."

"Gewoon erg veel sit-ups en push-ups doen, dan wordt je ook groot en sterk". "Kom op, de dames gaan vertrekken, onderweg zal ik je wel vertellen hoe je het best een stukje taart of worst kunt stelen". Grahahahah.
"Woef, Kyrah, mon dieu wat spannend!"