Een brug te ver.

De grote rugzak staat op het aanrecht en er wordt van alles in gepakt. Stokbrood, drinken, mijn waterbakje, brokjes. Wacht even, dat zijn allemaal dingen voor mij. Joepie, we gaan vast weer een lange wandeling maken. Volgens mij hebben we een afspraakje met Frans, Jitsel en Randy. Gezellig.

Vol goede moed vertrekken we vanaf een prachtig stuwmeer, richting het bos.

Het pad gaat langzaam omhoog en voert ons steeds verder van het water.

Ik hou van grote hoogten, en ben dan ook niet benauwd om een stukje te klimmen.

Kom op Jitsel, Frans en Randy, even in de 5e vitesse, dan kunnen jullie ook genieten van het uitzicht.

Baasje houdt ook wel van een klauterpartij en komt ook genieten van het uitzicht.

Kom op mensen, mijn maag knort, het is tijd voor een picknick. Veeg die zweetdruppeltjes straks maar af.







Als we ons vol gestopt hebben met stokbrood en brokjes, gaan we vol frisse moed verder. Af en toe zie ik Randy heel bedenkelijk op het kaartje kijken.
Het zal toch niet, we zijn toch niet verdwaald????? Grrrrrrr, daar hou ik niet van. Dan maar even met z'n allen een vergadering beleggen. Hoe zullen we verder gaan? Inmiddels zijn we al 3 uur op pad en eigenlijk ben ik wel toe aan een lekker stukje pens.
We komen eindelijk wat mensen tegen (Fransen natuurlijk) en ik hoor het baasje zeggen dat we "perdu" (verdwaald dus) zijn. Na veel geharrewar en praten met handen en voeten, belanden we dan toch op de goede weg ofwel op de goede brug.

Dit is een brug van dikke bomen, weer wat anders dan zo'n wiebel de wabbelbrug. Hoewel, Jitsel is wel een beetje bang dat ik naar beneden spring. Nou ik ben het leven nog niet zat hoor.

Maar ben wel blij als ik eindelijk onze voiture zie en ik lekker kan lebberen uit mijn roze bakje.
Woensdag gaan we weer, heb ik even tijd om bij te komen en........ ik hoef mijn giletje niet aan.
De jagers hebben een rustdag. Het geweer wordt even in de wilgen gehangen, graahhaaaa, haaa.