Kom op mensen, we zijn nog niet boven op de top.
Dit zijn alleen maar wat boomstammetjes, waar ik wel leuk overheen kan huppelen.
Ik heb het tegen Jitsel, Frans, Randy en het baasje.
We zijn bezig met het beklimmen van de Col du Buisson. Maar sjonge wat is het warm. Mijn tong hangt elke keer op het onderste knoopsgat (als ik dat zou hebben).
En het lijkt wel alsof we op de maan klimmen, want door een brand een aantal jaren geleden, zijn hier maar weinig bomen, dus helaas ook geen schaduw.
Maar eindelijk zijn we dan boven op die rotberg, 920 meter boven de zeespiegel.
Hebben we zo maar een colletje van de 1e categorie bedwongen.
En daar wacht ons een verrassing, je raadt het nooit.
Een klein...........
dorpje, zomaar uit het niets.
Bewoond door hele kleine mensjes, die allemaal gillend naar binnen vlogen toen ze mij zagen.
Dat snap ik niet, ik ben hartstikke lief.
Gelukkig kwam de bakker nog even naar buiten om te zeggen dat het brood op was.
Net of ik daar belang bij had. Ik wilde alleen nog maar naar beneden, tijd voor een dutje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten