route. En omdat tante Lucy inmiddels is gearriveerd, vond het baasje het tijd worden om weer eens een nieuwe route te wandelen.
We moesten die wijnranken maar eens van dichtbij gaan bewonderen. Ik vond alles goed, als ik maar van de partij was.
Helaas voor ons, liggen al die wijngaarden hoog tegen de bergen aan en dat betekent dus: KLIMMEN.
Baasje en tante Lucy hadden het er maar moeilijk mee, want woef, waf, woef, dat was een behoorlijke aanslag op de "kajuuten". En met het klimmen, steeg ook de temperatuur.
Gelukkig was het baasje goed voorbereid en had ze ook voor mij, het hondenveldflesje meegenomen.
Lekker slurpen, hoog op de berg.
Maar ik keek woef, waf, mijn ogen uit hoor. Er kwam geen einde aan, al die wijnranken.
En weet je wat zo flauw was, ik mocht niet eens een mooie stok meenemen. En er waren er wel duizenden, grrrrr.
Op een gegeven moment kwamen we langs een hele grote waterbak. En dat rook me toch lekker, daar moest ik toch echt even flink van lebberen.
En fans, dat was, me toch lekker.
Er zaten allemaal bubbels in.
Een heel verschil met het water dat in mijn hondenveldflesje zat. Woef, waf.
Ik werd er, hik, woef, waf, hik, oeps, heel erg vrolijk van. Hik, oeps, volgens mij was ik de klust, hik kluts, hik, een beetje kwijt.
Maar volgens het baasje was ik gewoon hartstikke teut. Ik had namelijk hik, oeps, hik het afvalwater van de wijnen gedronken. Maar ze vond dat ik een gezellige dronk over me had en ook een goede neus had, hik, woef, waf, hik, want het kwam van een hele dure wijn nl. hik, hik. de Saint Joseph. Hik, oeps, grahahaha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten