Zeer pootje

We lopen een beetje achter met ons verslag, want er is van alles gebeurd. Maar eerst maar even over donderdag.
Weer een prachtige wandeling gemaakt. Maar soms is het wel even zoeken naar de juiste richting. Gelukkig hebben ze in la douce France van die leuke richtingaanwijzers.
En als er geen leukerd langs is gekomen om de zaak een beetje om te draaien, gaat alles goed.
We liepen over een heel oud pad, nog uit de tijd van de Kelten, een heus karrespoor.
In gedachten ging ik duizenden jaren terug en dat zag er niet goed uit voor mij. Ik had dan ongetwijfeld een hondenkar getrokken. Grrrrrr.

Nu was er gelukkig af en toe gelegenheid om bij te komen van de warmte en genieten van het uitzicht.
"Woef, waf, wat denk je baasje, kan ik nog even naar voren lopen om de dorpjes te tellen?"
"Tuurlijk Kyrah, wij wachten wel".

Die lange wandeling was echt de moeite waard, want we hadden het uitzicht over de hele vallei van de Doux. Geweldig. En we zaten ook nog eens op grote hoogte, wel 950 meter. Woef, waf, gelukkig had ik geen last van oorsuizing.

Dit was dus onze tocht op donderdag. Vrijdag wilde tante Lucy nog even een kleine wandeling maken om af te kicken.

"Geen nood", zei het baasje: "blijven we toch dicht in de buurt". Nou dat was maar goed ook. Maakt tante Lucy in het bos toch een salto mortale, ofwel, vallen op haar bips. Krak zei toen de enkel.
Enkelband ge-
scheurd. Dat was dus geen leuk einde van haar vakantie.


Met hulp van de pharmacie die haar kon voorzien met allerlei hulpmiddelen, kon tante Lucy met haar zere pootje toch nog met de trein naar Nederland.
En nu kan ze daar afkicken, waf, woef.
Beterschap tante Lucy, volgende keer beter.