Anito

Woef, waf, wat zijn ze daar toch aan het doen? Het is een drukte van belang in Miallier.

Ik zie het baasje aan de praat met Patrick, Deborah en Marie-Claude. Ondertussen wordt er een nieuwe draad gespannen in onze wei. Waf, woef, daar ben ik helegaar niet blij mee.
Volgens mij is het namelijk ook schrikdraad, als ik het goed zie.

Waf, wat gebeurd er nu? Patrick en Deborah maken de deur open van de bus.
Ik hoor een hoop herrie in dat ding.

Oh nee hè, er komt woef, waf, een beest uit met lange oren. Het zal toch niet ......... ja, hoor. Het is Anito van Ruisset.
Een ezeltje van nog geen jaar oud. Ik weet niet of ik daar zo blij mee moet zijn.
Ik ben erg gesteld op mijn rust, en volgens mij, kan zo'n beest enorm kabaal maken. Zucht.

Kijk, nou, wordt hij ook nog verwelkomd door het baasje. Grrrrrr, wat een overloper.
Ik zie het voor mij, moet ik de volgende keer mijn uitlaatrondje met Anito lopen. De risee van Miallier. Grrrrrr.

Toch maar even gedag zeggen.
"Bonjour Anito, ca va?" "Iaaaiaaa, Kyrah, ik mis mamam zo erg. Ik ben nog nooit van haar wegge-weest, iaaaaa, iaaaaa".
Woef, waf, Dat dacht ik wel, een hoop narigheid op komst. Ik zie grote krokodillen-tranen in zijn ogen.

"Kyrah, kom we gaan wandelen". "Sorry Anito, ik heb geen tijd meer. Ga met het baasje wandelen.
Ga maar lekker grazen, dan komt woef, alles goed.

We zijn nog geen uurtje weg, of een verontruste voisine Madeleine, telefoneert naar Ruisset. Er loopt een ezeltje te dwalen door Miallier.
Was Anito toch op de schommelebom gegaan, op zoek naar mamam. Geen respect voor welke schrikdraad dan ook. Dat poezelige babyvachtje kan blijkbaar tegen een stootje.
Maar met al die kapzones heeft hij het wel voor elkaar. Nu lopen er namelijk 2 ezels bij ons in de wei. Grrrrrrrrrrrr.