Kastelenroute

Woef, waf, dit keer zijn we met onze wekelijkse wandeling eens op de adellijke tour gegaan. ik kreeg een extra borstelbeurt en baasje en buurvrouw Ria, hadden hun minst slobberige kleren aan. Je weet immers maar nooit of je bij een baron of graaf op de hightea wordt uitgenodigd.
Dus togen wij vol goede moed op pad en nam ik af en toe een heuveltje om te kijken of we al een kasteel naderden.
Waf, mooie wandeling trouwens, echt weer een aanrader.
Maar goed, eindelijk na zo'n anderhalf uur, dan toch een echt kasteel.

Kasteel Nijenhuis, leuk optrekje hoor. Maar hoe ik ook blafte, het hek bleef gesloten.
Waf, woef, ook een blik over de kasteelmuur, mocht niet helpen, dus dan toch maar een deurtje, ahum, poortje verder.

Na nog weer een stevige tippel, kwamen we bij een volgend adelijk optrekje, huize Diepenheim.
Waf, weer zo'n uitgestorven huis. Zouden al die adelijken dan in smoking op de camping zitten met het mooie weer?



Ik had me toch echt verheugd op een scone met slagroom.
En toen fans, zie ik toch een bord met tekst, niet te geloven.

Woef, kijk, dit is toch niet normaal. Mijn visioen van een hightea met scones en andere lekkere dingen is gelijk vervlogen.
Mensen die er niet van houden dat een hond geknuffeld wordt, die trakteren ook niet op wat lek-kers.



Dus baasje, buurvrouw Ria en ik, gauw de kuierlatten weer aangetrokken en als de wiedeweerga weer on track. Woef, waf, dat lekkers, dat eet ik wel thuis, grrrrrrrr.