Woef, waf, regen, regen, regen, niks niet zonneschijn en dan zoekt het baasje ook nog weer eens een weggetje, waar je je poten niet droog kunt houden. Zucht, wat een gedoe.
Nou baas, waar blijf je nu? Bang voor natte poten hé. Net goed, eigen schuld, dikke bult, waf, waf.
En dan dat talmen van haar, daar wordt ik zo moe van hé. Niet gewoon doorlopen, nee elke keer moet er gekeken worden (en dus gestopt) naar weer een vergezicht of bloemetjes, bijtjes, woef, woef. Of zou ze gewoon buiten adem zijn van weer een klimmetje, graahhahh.
Even polshoogte nemen. "Baasje kom je nu eindelijk?"
"Verdikkemie Kyrah, ga je met je grote poten op de bosviooltjes staan, die wilde ik net op de gevoelige plaat vastleggen". "Woef, sorry baas, ik ga al". "Ik dacht dat we aan het wandelen waren."
"Het moet geblaft worden, ze zijn wel mooi hoor, die bosviooltjes, maar onze wandeling schiet zo niet echt op, woef, waf".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten