Sneeuwpret

Heerlijk die sneeuw, dat doet mij echt denken aan die Heimat, want toen ik geboren werd, lag er ook heeeeeeel veeeeeel sneeuw. Maar nog leuker is het als je met een vriendinnetje in de sneeuw kunt spelen.
Ik was dan ook blij verrast, toen ik gisteren mocht kennismaken met Bajka.

 Bajka woont bij John, Claudia, Keano en hun 4 katten.
Helemaal in Beverwijk.
Dat schijnt een vrolijke boel daar te zijn.
Ze was eerst een beetje verlegen, maar toen ze eenmaal los kwam, Sjonge, jonge, wat een blafkous.
"Heb je nooit ruzie met die katten"; blafte ik.
 "Nee joh, het is hartstikke leuk als ik ze de gordijnen injaag, dan hangen ze zo heerlijk te bungelen, en dan zijn de baasjes in alle staten", blafte ze terug.


Ik keek haar vol bewondering aan, misschien moet ik aan de kerstman ook maar een kat vragen, lijkt me wel gezellig.

 "Kom op", blafte ik, "genoeg geblaft, we gaan lekker spelen in de sneeuw".
"Even wachten op oma Hennie en Keano", blafte Bajka. "Die kunnen niet zo snel".
"Die heeft niet zo als ons, spikes onder de poten".

Arme oma Hennie, die was toch aan het zwoegen met die slee. Volgens mij hadden John en Claudia stiekem met elkaar afgesproken dat ze wel leuk als "trekpaard" voor Keano kon functioneren.

 Die liet zich lekker in zijn arreslee over het bospad trekken. En een lol dat die had.
Ik had ook wel in slee willen zitten.
Maar ja, dat mocht weer niet. Ik was te groot en te zwaar. Grrrrrrr.

Oma Hennie had ook nog oog voor ons, want af en toe gooide ze een sneeuwbal in de lucht en die moesten wij dan vangen. Gaaf hoor. Maar dat was Bajka nog wel een keer zat. Die houdt heel veel van brandhout. Elke keer was ze met stokken aan het slepen.

 "Kyrah, kom op, deze is heel zwaar hoor, je moet mij wel even helpen".
"Ja kom zeg, ik ga me toch niet uitsloven voor zo'n stom stuk hout", blafte ik.
Ik ben meer van het artistieke zoals ergens opspringen.

"Kijk, blafte ik, dit is het betere werk, dan heb je gelijk een goed overzicht van het bospad".
"Joh". blafte Bajka: " dat durf ik niet hoor, jij hebt dat allemaal geleerd in Frankrijk op die rotsen, maar in het park bij ons, heb je niet van die hoogtes".

Nou maar dan die Keano, dat is al een echte kanjer hoor, die wilde wel net als ik zo hoog staan.
Dus dacht ik, dan ga ik er toch even naast zitten. Kan dat kleine manneke er ook niet af vallen.
Van mij mogen ze nog wel een keer weer in Markelo komen logeren.