Vast!

Met kerst heb ik weer eens gewandeld met de tweeling Bente en Joran. Dat heb ik geweten grrrrrrrr. Ik had niet door dat er zo'n dik pak sneeuw lag.
Dus wandel ik heel argeloos over de sneeuw, zak ik toch aan mijn buik in die witte sneeuw.



Dat was misschien niet zo erg, maar dat Bente mij, ja mij fans, vervolgens uitlacht, dat vond ik zo gemeen grrrrrrrrrr.
Ik kon geen kant meer op, ik zat helemaal vast, ging nog net niet kopje onder.

Toen ik met veel pijn en moeite mezelf had bevrijd uit die sneeuwmassa (niemand die de helpende hand uitsteekt grrrrrr), heb ik nog heerlijk gespeeld met de tweeling.
En dat was wel heel gaaf. grhaahaha.