tocht, maar een kniepertjestocht. Woef, waf, dat schijnen een soort wafeltjes te zijn. Helaas heb ik echter geen wafeltje gezien, woef, laat staan geproeft.
Voor de veran-
dering werd de route met klompen aangegeven. Ook wel leuk.
Vol goede moed, waf, waf, ging het baasje samen met de tantes Maria en Gerda op pad. Maar met ons, nog vele anderen. Nooit geweten, woef, woef dat die kniepertjes zo populair waren.
Maar niet alleen de kniepertjes fans, nee ook ik, was weer eens ontzettend populier. De mensen vonden mijn gestroomlijnde lijf en edele kopf (dat zei een keurmeester hoor, ikke niet) geweldig.
Ook vroegen de mensen hoe oud of ik dan wel was. Gelukkig woef, waf, kon het baasje nu zeggen dat ik al 2 jaar oud was.
Waf, woef, helaas was de route hier en daar nogal modderig en nat. Het kostte de dames dus moeite om droge voeten te houden, grahahaha. Ik vond al die rotzooi op pad wel heerlijk. Als ik die modder en het water onder mijn voetzooltjes voel, krijg ik altijd rillingen. Het voelt, woef, waf nl. net als een massage. En je krijgt ook nog eens hele zachte voetzooltjes.
Aan het einde van de tocht was er gelukkig een verrassing. Geen kniepertjes, maar woef, waf, erwtensoep. Nou dat was heel errrrrrg lekker. Een keer wat anders als al die droge brokken. En de toeschouwers vonden mij maar een keurige hond, omdat ik lekker van tafel at. Grahahahah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten