"Kyrah mon ami, wat ben je gegroeid. Er is een long temps passé, sinds wij met elkaar geloeid hebben". "Je bent trés belle geworden."
"Ik voel mijn wangen kleuren van trots, trés belle, sjonge, sjonge".
"Woef, maar hoe is het hier?" "Loei, Kyrah mon dieu, ier is eel veel ver-anderd!" (Ze kan nog steeds de H niet loeien, grahahah).
"Woef, wat is er gebeurd dan?" Tot mijn schrik zie ik grote waterlanders in haar ogen verschijnen.
"Oh, Kyrah, wij zijn allemaal trés triste. Claude eeft onze beroemde yoghurt vendu (verkocht), loei, loei." "Woef, het is niet waar Fleur, die yoghurt met al die lekkere smaakjes, wat vreselijk".
"Oui, maar het ergste is, dat er elke maand mademoiselles disparu (verdwijnen)". Loei, loeeeeeeei". "Aujourdhui (vandaag) ebben ze Marquerite opgehaald. En ze begint opnieuw hartverscheurend te loeien. "Loei, snik, wij ebben geoord dat ze biefstuk van haar gaan maken, loei, loeeeeeiiii!".
Uit mijn ooghoeken zie ik opeens een aantal mademoi-
selles de weg oversteken. Al mijn oude vrien- dinnen, Yvette, Claudette, Mimette, Lizette, Paulette, die zijn er gelukkig nog.
"Woef, waf, maar wat gaan jullie nu doen Fleur, ik kan me niet voorstellen dat Claude zo diep gezonken is"
"Oh Kyrah, ce n'est pas Claude, et is zijn zoon, Louis, Claude is en retraite (met pensioen)". "Louis eeft de ferme overgenomen, loei, loei".
"Mijn vriendinnen en ik ebben besloten om te proberen Marquerite te redden, loei, loei". "En anders gaan we au regime (afslanken), dan zijn we te mager voor de biefstuk, loei, loei".
Ik ben met stomheid geslagen, op zijn tijd houd ik ook van een lekker stukje vlees. Maar ik heb er nooit bij stilgestaan dat daarvoor de mademoiselles opgeofferd worden.
Woef, misschien moet ik toch maar vegetariër worden. "Succes Fleur" en stilletjes loop ik achter het baasje aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten