Bouwvakkers

Hier boven op de berg kan het soms heel erg tekeer gaan. Met name de noordenwind, daar valt niet mee te spotten. Maandag is dan ook een deel van de schutting die het baasje gemaakt had voor het zwembad, compleet naar de filistijnen gegaan. Dus alles gedemonteerd en vervolgens in de poubelle.
Ja en dan, als je met blote voeten in het zwembad ligt, wil je natuurlijk geen inkijk.
Dat vonden ook de tantes Gerda en Maria. Dus na wat brainstormen (woord heb ik opgezocht), besloten de dames de palen in beton te storten. Moet lukken, toch!
Maar baasje had nog heel veel lijm in de kelder, dus misschien wilde dat wel in plaats van beton.

Zo gezegd, zo gedaan, bloempotten in de grond en toen de lijm. "Wachten we tot het hard wordt, of doen we de andere bloempotten ook", zeiden de tantes.
"Maar stel je voor dat het niet hard wordt, dan is al het werk voor niets". "Laten we iemand bellen die er verstand van heeft".
"Jean Poule in Nederland, die weet het vast wel". Baasje pakt de telefoon en voert een heel technisch gesprek met Jean. En aan de mimiek kan ik al zien, dat het niet goed is wat de dames hebben uitgedacht.
En inderdaad, alle smurrie moet weer uit de bloempot.
Wat een sufferds, in plaats dat ze eerst Jean bellen en dan aan het werk gaan.


Een stelletje dozen bij elkaar ha, ha, ha.
Dus het baasje in de auto naar Tournon om beton en aanverwante artikelen te halen en toen vervolgens met z'n allen weer vol goede moed aan de slag.

En waarachtig het beton lukt en de palen staan de volgende dag nog fier rechtop.
Dus toen werd er gezaagd en geboord, hoewel, dat boren ging niet goed. Elke keer sloeg de boormachine af, dus het baasje naar voisin George. Die wist wel raad. Met een boormachine uit het jaar nul, kreeg hij de extra gaatjes wel in de palen.
Tijd voor het spannen van het draad en het bevestigen van het gaas.
Na heel wat zweetdruppels, vloeken in alle talen, staat er om 's middags om 3 uur een "pracht" van een omheining.





Alleen moest er toen nog wel een zeiltje tegenaan, anders lagen die 3 dames met hun uitgerekte lijven nog in het zicht van al die Fransozen die langsreden.

Dit is hem dan, ziet er zo op het oog wel netjes uit, maar ik ben er niet echt blij mee. Wordt mijn wereld wel ietsepietse kleiner, grrrrrrr.