"Jeetje Kyrah", zegt het baasje; "wat krijgen we nu? "Maar dat is gevaarlijk, een paard zo midden op de weg".
Dus het baasje en ik heel behoedzaam naar die langbenige schoonheid. Die bleef heel rustig knabbelen aan de klaver en liet zelfs toe dat het baasje haar aaide. "Volgens mij Kyrah, is het Marigold van Russet, dan is ze toch wel heel ver uit de buurt". "Weet je wat, ik neem jouw halsband als riem en dan nemen we haar gewoon mee". "Het is immers een hartstikke lief peerd".
"En dan loop jij er achteraan en als ze vervelend doet, moet je maar een keer blaffen".
Dat laatste liet ik me geen twee keer zeggen en al blaffend liepen we in optocht toch zeker een kwartier lang naar ons huis. "Ik zet haar in de wei van voisin George, want die heeft een cloture met schrikdraad", zegt het baasje. En zonder al teveel problemen laat Marigold zich heel gewillig opsluiten in de wei.
En is het tijd voor een gesprek onder vier ogen.
"Wat deed je daar toch midden op straat?", vraag ik haar.
"Je had wel onder een auto kunnen belanden".
"En omdat het bijna 5 december is, had ik nog een aantal weken om naar Spanje te wandelen".
"Maar jij en je baasje moesten mij zo nodig weer in de wei opsluiten".
En vervolgens kijkt ze mij heel droevig aan en begint ze hevig te hinnikhuilen.
Daar kan ik dus helemaal niet tegen.
"Weet je wat Marigold, ik vraag het baasje of ze een brief wil schrijven aan Sinterklaas of je een keertje op audiëntie mag komen".
"Oh Kyrah, wil je dat doen, dat vind ik hartstikke lief van je".
Gelukkig Marigold is weer de oude.
Dus tijd om te verdwijnen en het baasje op te zoeken. Want wat je belooft moet je doen, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten