Dus het baasje de regenjas en de laarzen aan en ik mijn waterdichte vacht even lekker opgeschud en daar gingen we.
Lekker modderen door het bos. Maar opeens slaakt het baasje een bloedstollende gil.
"Kyrah, pas op". "Je trapt bijna op een vuur-salamander".
Ik blaf verbaast naar het baasje. "Woef, waf, vuursalamander, waar dan?"
"Naast je voorpoot, suffie", zegt het baasje inmiddels gekalmeerd.
Ik kijk naar beneden en inderdaad daar ligt iets.
Zwart met geel gestreept. Het lijkt grrrrdorie wel een plastic beest.
Dat wil ik toch wel even van dichtbij bestuderen. Het blijft doodstil liggen. Is wel zo handig.
Opeens begint het te slizzen: "niet te dicht bij me komen, want mijn vel is bedekt met een giftige huidslijm".
Ik bevries ter plekke. Grrrrr dat is wel een beetje eng.
"Ikkkkke doe echt niets hoor", blaf ik zachtjes.
"oké, ik heb al gehoord dat jij Kyrah heet, mijn naam is Parcival". "Normaal verstop ik mij overdag, alleen als het regent, wil ik nog wel eens uit mijn schuilplaats komen". "Maar ik heb jou en jouw baasje al heel vaak gezien", slist het beestje.
"Ik heb nog nooit zo iemand als jou gezien Parcival", blaf ik zachtjes.
"Wij zijn ook een uitstervend ras", "maar we kunnen wel heel oud worden, als onze vijanden ons met rust laten", slist Parcival.
"Hoe oud ben je dan Parcival?", blaf ik zachtjes.
"Ik, ik ben al 27 jaar, maar ik hoop dat ik zo oud als mijn moeder wordt. Die was nl. 51 jaar".
"Maar ik ga nu weg, want Solange, mijn vrouw heeft het eten klaar".
"Wat ga je eten dan?, blaf ik zachtjes.
"Gemarineerde naaktslak, mijn lievelingskostje", en langzaam schuifelt hij naar de dichtstbijzijnde steen mij verbaast achterlaten.
Gatsie, naaktslakken, geef mijn portie maar aan Fikkie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten