Faire gréve ofwel staken

Het wordt tijd dat ik weer eens een blafje maak met de mademoiselles. We hebben elkaar allang niet meer gesproken.

"Bonjour made-moiselles, ca va?"."Merci, trés bien", loeit Fleur. "Heb je gisteren de krant gelezen?", vraagt ze.
"Ikke niet, maar mijn baasje wel, en die las hardop voor dat de Fran-sen weer eens gingen staken".


"Wij gaan vandaag ook en gréve", loeit ze. "Wat loei je?, gaan jullie staken?" "Dat durven jullie niet", blaf ik. "En waarom zou je gaan staken?'
"Wij zijn dat getrek aan onze uiers helemaal zat". "Tweemaal daags zit Claude aan onze uiers te friemelen". "Wij mademoiselles kuieren vandaag naar Brussel, wij willen onze rechten", loeit Fleur.
Alsook Mimette, Yvette, Claudette, iedereen loeit met haar mee.
Baasje en ik vervolgen onze weg, ik nog steeds hartstikke verbaast. Maar eerst zien en dan geloven, denk ik.

Amper thuis aangekomen, hoor ik een hoop kabaal buiten, dat horen en zien je vergaat.
Ik kijk naar buiten en wat zie ik, de mademoiselles op weg naar Brussel. Deksels, wat een lef hebben die meiden.



Maar ik zie dat Wodka ook meeloopt. Die hoeft toch niet en gréve, die heeft een luizenleven daar.
"Wodka, waarom ga jij staken?", blaf ik.
"Uit solidariteit", keft ze terug.
"Wel heb ik ooit, wat een avontuur voor die dorpse  bewoners", denk ik.

 Nog geen 10 minuten later, kijk ik opnieuw uit het raam en wat schetst mijn verbazing.
Faire gréve was van korte duur. De made-moiselles huppelen heel volgzaam achter Claude aan.
Die is ze achterna gegaan met iets lekkers in de emmer.


En net als ik, voor een brokje doen ze alles. Graaahaahaaa.