Dat was een verrassing. Na lange tijd heb ik weer eens gewandeld met een deel van de clan. Cassie en Cuando hebben mij meegenomen op hun favoriete wandeling.
Acun moest samen met Djarré thuisblijven, want ze wordt al een echt moeke, met al die pupjes in haar buik.
En dan kan Djarré als mamma toch het beste een oogje in het zeil houden.
Ik was heel benieuwd waar Cassie en Cuando mij mee naar toe zouden nemen. Met name Cuando deed heel geheimzinnig.
Cassie met haar oude lijf, sprong ondertussen heel lenig over een aantal sloten. Ik hoop dat ik op haar leeftijd ook nog zo vief ben. Grahahaha, woef, waf.
Na een half uur wandelen, kwamen we bij een prachtig meertje, het leek wel op een fata morgana.
"Woef, waf; blafte Cuando:"wat vind je ervan Kyrah?, is dat mooi of niet?"
"Waf, waf, Cuando, ik vind het prachtig". Vooral dat witte zand". "Dat hebben we in la douce France niet."
"Misschien kan ik iets meenemen in een zakje als souvenir grahahha."
"Joh; blafte Cuando:"je moet gewoon even lekker rollebollen in het zand, dat blijft dan hangen en dan neeem je dat mee naar huis".
Nou fans, dat hebben we inderdaad gedaan. Gerollebold, lekker met onze poten in het water gesopt, en gaten gegraven. Het was een heerlijke middag. Het baasje was minder enthousiast want in huis leek het wel een zandbak. Dus een souvenir meenemen, was toch niet zo'n goed idee. Grahahaha.
Psssssst, niet verder vertellen hoor, maar ik ben nog steeds
verliefd op Cuando!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten