Jorie leert me zelfs MSN, woef, wat dat dan ook mag zijn.
Het wandelen wilde maar niet echt opschieten, want elke keer hingen ome Jos en tante Ans in de fruitbomen om kersen te plukken. Baasje liet zich ook niet onbetuigd hoor, want deze kersen waren veeeeeeeeel lekkerder dan die bij ons in de boomgaard. Woef.
Ondertussen elke keer over de schouder kijken, of woef, waf, de eigenaar er niet aan kwam. Maar boven op de berg, kom je gewoon geen hond, woef, mens tegen.
Nadat baasje een grote boom opzij had geduwd, tante Ans en ik vol bewondering kijken naar die spierballen, ging de tocht weer verder.
Af en toe hoorden we in de verte een gebrom, alsof er een hele meute vliegen op ons afkwam.
We hadden al een aantal keren een stuk plastic in de boom zien hangen. "Laten we dat maar eens aan een nadere inspectie onderwerpen", zei het baasje. Woef, stom hoor, wie hangt er nu een stuk plastic in de bomen.
"Volgens mij", zei het baasje; "heeft het iets met brommers te maken. "Ach wel nee", zei tante Ans; " dat is vast iets om de vogels van de kersen te verjagen".
"Nou dacht ik, volgens mij hebben de kersenbomen meer last van ome Jos en tante Ans met hun blauwgevreten bekjes, dan van de vogels, grahahaha".
Ondertussen kwamen de brommende vliegen steeds dichterbij.
Voorbij de bocht kwam de oplossing van het gezoem aangescheurd. Trialmotors, woef, waf, ach jee, zaten we toch midden in het parcours van een wedstrijd.
Een van die mannen stopte, "faire attention, c'est dangereus", ofwel: "goed uitkijken, want het is wel gevaarlijk".
Nou dat was wat, het tempo was hiervoor al laag i.v.m. al die rijpe kersen, nu ging de vitesse nog weer lager, vanwege al die brommende motormannen.
Woef, ze hadden allemaal wel een big smile op hun gezicht, blijkbaar hadden ze de tijd van hun leven.
Ik vond het tien keer niets, ik moest nl. aan de lijn, woef, waf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten