Ik had een prachtige oranje broek voor haar geregeld met de Nederlandse driekleur. Nou ze vond het maar niks, want het was niet ontworpen door een echte ontwerper en dus geen haute couture.
Echt een dame met noten op haar zang.
Maar na veel aandringen van ome Gerrit heeft ze het toch maar aangetrokken.
Want ze wilde geen spelbreekster zijn.
Zelf had ik een prachtige jurk aan. Wel met sluikreclame. Als ze mij maar niet oppakken, zoals met de Bavaria-dames is gebeurd. Maar wij zitten op het platteland en niet op de hoofdtribune.
Het was ook echt een plezierige bende, want ome Gerrit had buiten ook oranje vlaggetjes opgehangen.
Al die Fransozen die langsreden trokken bedroefde gezichten, want les Bleus zijn verschrikkelijk afgegaan. De hele natie spreekt er schande van.
Maar dan wij, wij zaten dus gezellig voor de tv. met chips en worst en elke keer als de scheids verkeerd floot, dan blaften wij hi, ha, hondenwaf, waf, waf.
Onze baasje waren wel heel erg opgewonden, elke keer als er bijna een goal viel, werd er gegild en rare bewegingen gemaakt.
Raar spelletje, zwaar vermoeiend. Jenna en ik zijn op een gegeven moment maar ons eigen voetbalspelletje gaan spelen.
Misschien kan ik wel een voetbalteam beginnen met de clan. Zetten we Cuando in de goal en ga ik met de dames achter de bal aan. Dus clan, begin maar vast met rek- en strekoefeningen. En van Rintjes Rebel maken we dan de ballenjongen. Dat wordt een dream-team, zeker en vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten